استفاده از چند تنظيم كننده رشد در يافتن موتان موثر بر سنتز جيبرلين در آرابيدوپسيس (Arabidopsis thaliana)

Scientists have made much effort to identify mutants which can help them to recognize gibberellin synthesizing pathway in plants. Therefore, effects of different concentrations of three chemical agent

محققين تلاش زيادي در شناسايي موتانهايي دارند كه بتوانند آنها را در شناخت كامل مسير بيوسنتز جيبرلين در گياه كمك كنند. به همين منظور در اين بررسي اثر غلظتهاي مختلف سه ماده شيميايي به نامهاي يونيكانازل، ايزوكسابن و پرونامايد بر رشد آرابيدوپسيس و نيز اثرات متقابل آنها بررسي شد تا با استفاده از مخازن ژني متنوع موجود در آرابيدوپسيس، موتانهايي كه توانايي لازم در جهت ادامه رشد در حضور اين بازدارنده هاي رشد را دارند شناسايي شوند. ابتدا غلظت بحراني مواد مذكور بر جوانه‌‌زني بذر و رشد گياه آرابيدوپسيس تعيين شد. اثر متقابل سطوح محدوده غلظت بحراني اين مواد كه مي تواند به شناسايي موتانهايي منجر شود كه در برابر اثر بازدارندگي رشد اين مواد مقاومت كنند تعيين شد. در قالب دو طرح آزمايشي جداگانه، اثر تركيب غلظتهاي متفاوتي از يونيكانازل با ايزوكسابن و تركيب غلظتهاي متفاوتي از يونيكانازل با پرونامايد بر جوانه‌‌زني و رشد گياهچه آرابيدوپسيس بررسي گرديد. تركيبي كه بيشترين اثر متقابل بر جوانه زني و رشد را از خود نشان داد تعيين و در غربال كردن مخازن ژني متنوعي از آرابيدوپسيس مورد استفاده قرار گرفت. بين بعضي از سطوح غلظت مورد بررسي مواد مورد نظر، اثرات متقابل معني‌‌داري بر رشد آرابيدوپسيس مشاهده شد. در سطح بالاي يونيكانازل (395 نانومولار) سطوح ايزوكسابن و پرونامايد بيشتر از هيپوكتيل بر رشد ريشه تاثير داشتند. سرعت تاثير پرونامايد بر كاهش رشد هيپوكتيل و ريشه بسيار بيشتر از ايزوكسابن بود. تركيبهاي مورد استفاده در ضخامت مريستم انتهايي ريشه اثر عكس داشتند و با افزايش غلظت اگرچه طول هيپوكتيل و ريشه كاهش پيدا كرد ولي ضخامت مريستم انتهايي با افزايش غلظت مواد افزايش يافت. مخازن ژني مورد نظر در تركيب انتخابي مواد كشت شدند و تعدادي از بذور سبز شده و به رشد خود ادامه دادند كه در ادامه كار با مراقبت از اين گياهچه‌‌ها تعدادي گياه توليد بذر نمودند كه از آنها بذرگيري گرديد و به عنوان موتانهاي مقاوم به مواد مورد نظر به كار گرفته شدند.

Scientists have made much effort to identify mutants which can help them to recognize gibberellin synthesizing pathway in plants. Therefore, effects of different concentrations of three chemical agents named Uniconazol, Pronamide and Isoxaben on Arabidopsis thaliana growth was investigated, using existing variable Arabidopsis gene pools, to find mutants by which inhibitory effects of the mentioned chemicals can be prevented. Critical concentration of the chemicals on seed germination and vegetative growth of Arabidopsis was first determined. Interaction effects of the levels close to critical concentration of the chemicals by which the mutants may be identified were recognized. Combination effects of Uniconazol, Isoxaben and Uniconazol, Pronamide on seed germination and vegetative growth of Arabidopsis were investigated by two separate experiments. The combinations with the higher interaction effects were specified to be used by screening of several genetically variable gene pools of Arabidopsis thaliana. Significant interaction effects on vegetative growth of the Arabidopsis species were observed between several levels of the chemicals. At he highest applied level of Uniconazol (395 nM) the applied levels of Isoxaben and Pronamide showed more effects on roots than on hypocotyls growth. Pronamide effects on the reduction of hypocotyl and root growth were much more than those of Isoxaben. The chemical combinations effects showed reverse effects on root tip meristems. Although by increasing the chemicals concentration, hypocotyl and root length were decreased, increasing the concentrations, root tip meristem thicknesses were also increased. The variable Arabidopsis gene pools were sown on media containing the combinations of the chemicals concentration. A number of seeds were germinated and grown on the media. These were grown to maturity and seed production. Seeds were collected on the grown plants to be employed as mutants resistant to inhibitory effects of the chemicals in the future.