معرفت‌شناسي ديني و گستره گزاره‌هاي مبنايي بررسي و نقدِ ديدگاهي در معرفت‌شناسيِ به‌ساخته

Religious Epistemology and the Scope of Foundational Propositions;Considering and Criticizing a View in Well-Formed Epistemology

بخش عمده‌اي از معرفت‌شناسي‌ِ دينيِ معاصر را بحث‌هاي پيرامون اعتبار يا عدم اعتبار دليل‌‌گرايي تشكيل مي‌دهد. به‌طور ‌كلي، در معرفت‌شناسي‌ِ معاصر گرايشي به رد دليل‌گرايي ديده مي‌شود از اين جهت كه گفته مي‌شود اين ديدگاه معياري بيش‌ از حد سخت‌گيرانه براي توجيه وضع مي‌كند. در معرفت‌شناسي‌ِ ديني مهم‌ترين واكنش نسبت به دليل‌گرايي را مي‌توان در معرفت‌شناسيِ به‌ساخته ديد كه با مبنايي شمردن برخي باورهاي ديني داشتن دليل كافي را براي آن‌ها ضروري نمي‌داند و بدين‌سان دليل‌گرايي را در زمينه‌‌ي باورهاي ديني رد مي‌كند. در اين نوشتار استدلال خواهد شد كه: 1. ديدگاهي كه باورهاي ديني را مبنايي مي‌شمارد نمي‌تواند به شيوه خرد‌پذيري ايراد خود‌سرانگي را پاسخ گويد؛ درنتيجه، 2. مبنايي دانستن يك باور ديني به اين معنا كه يك باور مبنايي در كنار باورهاي مبنايي‌ِ ديگر است قابل‌دفاع نيست؛ و 3. باورهاي ديني را مي‌توان در معنايي ديگر مبنايي دانست: در معناي مبنايي براي كل دعويِ شناخت و نزديك شدن به حقيقت (رد شكاكيّت بنيادين).

A main part of contemporary religious epistemology consists of debates on the problem of validity of evidentialism. Generally contemporary epistemology tends to refuse evidentialism because this view establishes a stricter measure for justification. Most important reaction to this view can be seen in well-formed epistemology that takes some religious beliefs and see them not in need to sufficient justification. In this article we argue that: 1. well-formed epistemology can’t solve the charge of arbitrariness; consequently, 2. this view isn’t defensible; and 3. religious beliefs in another sense can be seen foundational: in foundational meaning for knowledge’s whole claim and approaching to truth (refusing the radical skepticism).