رابطه زيبايي و اخلاق در انديشه عرفاني

The Relation of Beauty and Morality in Theosophical Thought

موضوع حُسن يا زيبايي يكي از مهمترين موضوعات مطرح شده در انديشه‌ي عرفاني است. در همان نگاه نخست به اين عنوان، به نظر مي‌رسد كه واژه‌ي حسن و معادل فارسي آن «نيكويي»، داراي نوعي دلالت اخلاقي است. كلماتي چون احسان و محسن كه از مشتقات حسن است، غالباً در حوزه‌ي اخلاقي به كار مي‌روند. همين نكته حاكي از آن است كه بحث از زيبايي و حسن در عرفان اسلامي نمي‌تواند يك بحث زيباشناختي صرف به‌شمار رود و بايد به گونه‌اي به‌دنبال تبيين پيوند ميان زيبايي و اخلاق در اين حوزه بود. اين نوشتار بر آن است تا با ارايه‌ي تعريفي اجمالي از حسن و انواع آن، مقدمات پرداخت به چگونگي رابطه‌ي ميان زيبايي و اخلاق در انديشه عرفاني را فراهم بسازد. به عبارت ديگر، مساله‌ي اصلي اين مقاله، كوشش براي يافتن مبناي مابعدالطبيعي اين ارتباط است. به نظر مي‌رسد كه بحث از رحمت امتناني در انديشه‌ي عرفاني (انديشمندان بزرگي چون ابن عربي، شيخ محمود شبستري و...) و مساوقت آن با وجود، و از سوي ديگر، مساوقت زيبايي با وجود، دلالت بر پيوند ژرف ميان زيبايي و

The Hosn or Beauty is one of the most important topics in the theosophical thought. At the first glance, it seems that the word of Hosn or its Persian equivalent "Nikoii" has moral implication. Words such as beneficence (Ihsan) and beneficent (Mohsen), which derives from Hosn have moral application. This fact implies that discussion of beauty or Hosn in Islamic theosophy is not a mere aesthetical one. And in a way, we must explain the relation of beauty and morality in this field. By presenting general definition of Hosn and its kinds, this article attempts to provide a background to this relation. In other word, the goal of this paper is to find a metaphysical base for this connection.