سيماي ملوك در شعر ملِك

“Rulers’ Feautures in Bahars’ Poems”

در آيينه شعر ملك الشعراي بهار، نمايه هاي مجسم شخصيتي فرمان روايان به خوبي هويداست. او به عنوان بزرگ ترين شاعر معاصر و صداي مردم، توانست انتظار اين مردم را از فرمان-روايان بيان كند و از زاويه ديد آنها به نقد و داوري ملوك بنشيند. بهار در مواجهه با فرمان-روايان عصر خوشبين است و به اميد بهبودي اوضاع، تلخي پند را با شيريني مدح درهم مي آميزد، هشدار و پند مي دهد اما اگر كارگر نيفتاد، مردانه نقاب از چهره زشت حاكمان برمي دارد و آنان را رسوا مي سازد، سراسر شعر او از تصاوير زشت حاكمان زمانه پر شده، اما فضاي روشن اميد به نسل آينده ايران در آن به خوبي پيداست. در اين مقاله، سعي بر آن است كه شخصيت و عمل كرد پادشاهان سلسله قاجار از نگاه او بررسي شود.

Projected indices of rulers’ characters are vividly shown in the mirror of Malekoshoaraye Bahar’s poem. Bahar, as the greatest poet of his time and as a voice of Iranian people, was able to express the nation’s expectations as well as to criticize and judge the rulers’ actions. He has an optimistic view towards the rulers of his time and combines the bitter advice and sweet eulogy to warn and to advise them in the hope of better future days. However, when the words don’t work, he removes the bawdy mask from the rulers’ faces and scandalizes them. Although his poems are overwhelmed with ugly pictures of rulers of his time, the clear positive picture of future is obviously seen. In this paper, an attempt is made to investigate Ghajar dynasty kings’ characters and performance in his viewpoint.