بررسي كهن‏الگوي «آنيما» و «تولد دوباره» در ذهن و زبان خليل حاوي

The Link between ‘Anima’ Old Pattern and ‘Rebirth’ in Khalil Hawi’s Mind and Language

كهن‏الگو، صورت ازلي، صورت مثالي و به‏بيان يونگ، «آركي‏تايپ»، عبارت از طرح كلي آن دسته از رفتار‏هاي بشري است كه در ناخودآگاهي جمعي ريشه دارند. از مهم‏ترين كهن‏الگو‏هايي كه يونگ،آن‏ها را بررسي كرده است، مي‏توان آنيما (مادينه روان مرد)، آنيموس (نرينه روان زن)، پرسونا (نقاب اجتماعي فرد)، سايه و خود را نام برد. هدف اصلي از نوشتار حاضر، بررسي نمود آنيما در ذهن و زبان شاعر و انديشمند معاصر عرب، خليل حاوي است؛ زيرا واكاوي سروده‏هاي اين شاعر، به‏ويژه دو مجموعه نهر‏الرماد و بيادر‏الجوع او، حضور آنيما را در ذهن سراينده و نمود آشكار و ماندگار آن را در زبان سروده‏هايش آشكار مي‏كند.

Abstract Old pattern primordial form or exemplary form or in Jung’s term ‘archetype’ refers to a human behavior which originates from the collective unconsciousness and from the most important archetypes. Jung refers to ‘anima’(feminine part of a man’s soul); ’animous’ (masculine part of a women’s soul); persona (individual social veil); shadow, and ego. In this study the anima impression in the poetry of Khalil Hawi, the contemporary Arab intellectual poet is reviewed. Analyzing Khalil Hawi’s poetry, and especially two collections of ‘Nahr-al-remad’ and ’the three shing floors of hunger’ interpret the ‘anima’ presence in the mind of their composer and reveal its apparent and durable presence in his poems.