مقايسه اثر سيپروفلوكساسين و آزيترومايسين در درمان ديسانتري حادّ بالغين

Comparison of Azithromycin and Ciprofloxacin in treating adultsʹʹ acute non amebiasis dysentery

زمينه و هدف: ديسانتري، معمولاً يك بيماري خودمحدودشونده است، اما درمان آنتي‌بيوتيكي آن، علاوه بر كوتاه‌كردن زمان سيمپتوماتيك‌بودن بيماري، سبب كاهش دفع ميكروب از بدن بيمار و در نتيجه، كاهش قدرت سرايت به اطرافيان مي‌شود. اين مطالعه، به منظور مقايسه اثر سيپروفلوكساسين و آزيترومايسين در درمان گاستروآنتريت حادّ غيرآميبي انجام شد. روش تحقيق: در اين مطالعه كارآزمايي باليني، 84 بيمار مبتلا به گاستروآنتريت حادّ غيرآميبي، به روش نمونه‌گيري ساده انتخاب شدند و پس از اخذ رضايت كتبي، در يكي از دو رژيم شامل: سيپروفلوكساسين 500 ميلي‌گرم هر 12ساعت يا آزيترومايسين 250 ميلي‌گرم روزانه يك‌بار، قرار گرفتند. پس از 48 ساعت، بيماران ويزيت شده و بهبود علايم باليني آنها بررسي شد؛ همچنين نتيجه كشت مدفوع روز اول آنها، ارزيابي شد. داده‌ها پس از جمع‌آوري و ثبت در پرسشنامه، با استفاده از نرم‌افزار SPSS (ويرايش 3/11) و آزمون آماري كاي‌اسكوير در سطح معني‌داري 5/0=? تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: از 84 بيمار مورد بررسي، در نمونه مدفوع 41 نفر (8/48%) شيگلا گزارش شد كه 18 نفر (9/43%) از آنها، آزيترومايسين و 23 نفر (1/56%)، سيپروفلوكساسين دريافت كردند. در 14 نمونه (7/16%)، ميكروب‌هاي ديگري رشد كرده بود (سالمونلا، كمپليوباكتر ژژوني، اي‌كلاي). در آنتي‌بيوگرام تهيه‌شده از 55 بيمار، 32 نفر به سيپروفلوكساسين حساس بودند (2/58%) و حساسيّت به آزيترومايسين، در 41 نفر گزارش شد (5/74%). در روز سوّم درمان، پاسخ باليني بيماران، با بررسي وضعيت تب و اسهال ارزيابي شد. در گروه آزيترومايسين در 29 نفر (5/93%) و در گروه سيپروفلوكساسين در 31 نفر (88.6%)، در روز سوّم، تب قطع شده بود كه اختلاف معني‌داري از نظر قطع تب، بين دو گروه وجود نداشت. نتيجه‌گيري: آزيترومايسين و سيپروفلوكساسين اثر يكساني در درمان ديسانتري غيرآميبي دارند.

Background and Aim: Invasive diarrhea is a self-limited disease but its antibiotic treatment not only reduces the disease marking time, but also excretion of the microbes and, consequently, a decrease in the pathogenicity of the disease. The present study was conducted to compare patientsʹ resistance to ciprofloxacin and to azithromycin in non-amoebic acute dysenteric. Materials and Methods: In this clinical- trial, 84 patients suffering from non-amoebic dysentery were selected through successive sampling, and were randomly divided into two groups. One group was administered Ciprofloxacin 500mg every 12 hours, the other group Azitromycin 250mg daily (every 24 hours). Then patients examined after 48 hours to see the probable improvement of their previous clinical symptoms. Besides, their first day feces culture was assessed. The obtained data was fed into SPSS software (V: 1/3), and then it was analysed using X2 statistical test at the significant level ?=0.05.for afebrility and decreased diarrhea .data analyzed in using test. Results: Out of 84 patients, shigella was diagnosed in 41(48.8%), 18 patients of whom (43.9%) had been treated with azitromycin and 23 cases (56.1%) had received ciprofloxacin. In 14 samples (16.7%), other microbes had grown (e.g. Salmonella, Campylobacter jejuni, Escherichia Coli). Antibiogram of 55 patients showed that 32 (58.2%) of them were sensitive to ciprofloxacin and 41 subjects (74.5%) to azitromycin. On the third day of treatment the clinical response of the patients was assessed through their probable fever and diarrhea .It was found that 29 cases (93.5%) in azitromycin group and 31 patients (88.5%) in ciprofloxacin group were afebrile. Thus, no significant difference between the two groups was observed (P=0.6.0). Conclusion: The present study proved that Azitromycin and Ciprofloxacin have the same efficacy in treating non-amoebic dysentery.