ارزيابي غلظت جيوه ادرار دندانپزشكان عمومي و متخصصين ترميمي شهر مشهد در سال 1389

Evaluation of urinary mercury concentrations in general dentists and restorative specialists in Mashhad in 2010

زمينه و هدف: استفاده از آمالگام به علت خطر مسموميّت با جيوه، با احتياط صورت مي‌گيرد. دندانپزشكان، به دليل مواجهه شغلي با آمالگام، در معرض استنشاق بخار جيوه هستند كه مي‌تواند سلامتي آنها را به مخاطره اندازد. هدف از اين مطالعه، اندازه‌گيري غلظت جيوه ادرار دندانپزشكان عمومي و متخصصان ترميمي شهر مشهد در سال 1389 بود. روش تحقيق: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي و مقطعي، 45 نفر دندانپزشك عمومي، 10 نفر دندانپزشك متخصص ترميمي و70 نفر از افراد بدون مواجهه با جيوه به عنوان گروه كنترل، مورد بررسي قرار گرفتند. نمونه ادرار (20 ميلي‌ليتر) افراد مورد مطالعه، قبل از شروع كار حرفه‌اي روزانه گرفته شده و غلظت جيوه ادرار، با استفاده از طيف‌سنجي جذب اتمي اندازه‌گيري شد. داده‌ها با روش‌هاي آماري توصيفي و تحليلي، با استفاده از آزمون ANOVA يك‌طرفه و دانكن و نرم‌افزار آماري SPSS (ويرايش 5/11) تجزيه و تحليل شدند ( 05/0=?). يافته‌ها: ميانگين جيوه ادرار دندانپزشكان عمومي، g/lµ70/2±26/9، متخصصين ترميمي g/lµ79/1± 13/9 و گروه كنترل g/lµ73/1±84/1 به دست آمد. تفاوت معني‌داري در غلظت جيوه ادرار، بين دندانپزشكان عمومي و متخصصين ترميمي مشاهده نشد؛ در حالي كه غلظت جيوه ادرار دندانپزشكان عمومي و متخصصين ترميمي، به صورت معني‌داري بالاتر از گروه كنترل بود (به ترتيب 000/0P= و 001/0P=). نتيجه‌گيري: اگر چه ميزان جيوه ادرار دندانپزشكان بالاتر از عموم جامعه مي‌باشد، اين ميزان كمتر از حدّ آستانه سمّي قرار دارد.

Background and Aim: Amalgam is used in dentistry cautiously, due to the toxicity of mercury in dental amalgam. Dentists are exposed to mercury vapor in their routine occupational practice, which can be harmful to their health. The aim of the present study was to measure urinary mercury concentrations in general dentists and restorative specialists in Mashhad in 2010. Materials and Methods: This cross-sectional and analytical study was performed on 45 general dentists, 10 restorative specialists, and 70 controls without any exposure to mercury. A 20 ml urine sample was taken from each of the cases before each oneʹs routine occupational practice. Mercury concentration of urine was measured by means of an atomic absorption spectrometry. The obtained data was analyzed using one-way ANOVA, Duncan tests, and SPSS software (V: 11.5) at the significant level ?=0.05. Result: Mean (SD) urine mercury level of general dentists was 9.26± 2.70 µg/l and 9.13± 1.73 µg/l in general dentists and the restorative specialists, respectively; and 1.84± 1.73 µg/l in the control group. There was no significant difference between urine mercury level of the general dentists and restorative specialists (P=0.833). Urine mercury levels of general dentists and restorative specialists were greater than that of the control group (P=0/000, P=0/001, respectively). Conclusion: Although the urinary mercury concentrations in dentists is higher than that in the control group, it does not reach the toxic level.