مقايسه پتانسيل‏هاي عضلاني برانگيخته دهليزي گردني در افراد مبتلا به ديابت شيرين نوع I و افراد هنجار

Comparing the vestibular evoked myogenic potentials in patients with type Ι diabetes mellitus and normal people

زمينه و هدف: بيماران دچار ديابت نوع ? به‏طور شايع از سرگيجه، احساس شناور‏بودن، وزوز، ضعف و عرق‏كردن شكايت دارند. مطالعه حاضر با هدف مقايسه پتانسيل عضلاني برانگيخته دهليزي در افراد مبتلا به ديابت نوع ? و افراد هنجار انجام شده است. روش بررسي: اين مطالعه روي ‏24‏ فرد مبتلا به ديابت نوع ? و ‏24‏ فرد داوطلب هنجار در محدوده سني 40-15 سال صورت گرفت. پتانسيل عضلاني برانگيخته دهليزي گردني با ارايه محرك تن‏برست ‏500‏ هرتز با شدت 95 دسي‏بل nHL به ثبت رسيد. براي مقايسه نتايج بين دو گروه از آزمون ‏t‏ مستقل و بررسي اثر هموگلوبين گليكه‏شده بر پارامترهاي پتانسيل‏هاي عضلاني برانگيخته دهليزي گردني از آناليز همبستگي استفاده شد. يافته‏ها: ميانگين زمان نهفتگي p13 و زمان نهفتگي n23 در مبتلايان به ديابت نوع ? بيشتر از افراد هنجار به‏دست آمد كه اين تفاوت از لحاظ آماري معني‏دار بود. براي زمان نهفتگي p13، در گوش راست 013/0p= و در گوش چپ 01/0p= و براي زمان نهفتگي n23، در گوش راست 001/0p < و در گوش چپ 005/0p= به‏دست آمد. تفاوتي بين ميانگين دامنه مطلق و نسبت عدم تقارن و درصد وقوع پتانسيل‏ها در دو گروه مشاهده نشد. هموگلوبين گليكه‏شده نيز بر هيچ‏يك از پارامترهاي پاسخ در مبتلايان تاثيرگذار نبود(p > 0/05). نتيجه‏‏گيري: با توجه به مشاهده زمان نهفتگي تاخير‏يافته در پاسخ بيماران ديابتي نوع ?، احتمال ضايعه در وراي لابيرنت به‏ويژه در نوار دهليزي‏ـ‏نخاعي ساقه مغز وجود دارد. با ‏اين وجود، به علت محدود بودن تعداد نمونه‏هاي مورد بررسي، نياز به تحقيقات گسترده‏تري در اين مورد است.

Background and Aim: Patients with type I diabetes mellitus commonly complain about dizziness, floating sensation, tinnitus, weakness, and sweating. The aim of this study was comparing vestibular evoked myogenic potentials (VEMPs) between these patients and normal people. Methods: Twenty-four patients with type I diabetes mellitus and twenty-four healthy volunteers with the age range of 15-40 years were enrolled in this study. A tone burst of 500 Hz, with the intensity of 95 dB nHL, was delivered through a insert earphone and vestibular evoked myogenic potential was recorded. The t-test was used to compare the results between the two groups. To investigate the effect of glycated hemoglobin (HbA1c) on VEMP responses (latency, absolute and relative amplitude), the regression analysis was used. Results: The mean p13 and n23 latency were significantly more in patients with type ? diabetes mellitus (for P13 latency, p=0.013 in right and p=0.010 in left ear, and for n23 latency, p < 0.001 in right and p=0.005 in left ear). There was no significant difference between two groups in absolute and relative amplitude and prevalence of the VEMP (p > 0.050). There was no correlation between VEMPs and HbA1c in patients with type 1 diabetes mellitus (p > 0.05). Conclusion: Prolonged latencies of the VEMP in patients with type 1 diabetes mellitus suggest lesions in the retrolabyrinthine, especially in the vestibulospinal tract. Nevertheless, due to the limited number of examined samples, further investigation with more patients should be performed.