نقش فضاهاي عمومي ساختمان هاي مسكوني بلندمرتبه در افزايش تعاملات اجتماعي ساكنين؛ پژوهش موردي: برج بين المللي تهران

The role of public spaces of high-rise residential buildings in increasing the residents’ social interactions (Case study: International Tower of Tehran)

امروزه با رشد روزافزون جمعيت شهرها از يك سو؛ و افزايش قيمت زمين از سوي ديگر، روي آوردن انسان به ارتفاع در بسياري از شهرهاي پرجمعيت جهان به امري اجتناب ناپذير مبدل گشته است. از اين رو بشر همواره به دنبال يافتن راهكارهايي براي كاهش اثرات منفي زندگي در ارتفاع بر سلامت فردي و اجتماعي خويش بوده است. از مهم ترين عواملي كه مي توانند در كاهش اين اثرات نقشي اساسي ايفا كنند، فضاهاي باز و جمعي مجموعه هاي بلندمرتبه هستند. فضاهاي جمعي يك مجتمع مسكوني بلندمرتبه، اگر از طراحي مناسب براي تجمع ساكنين برخوردار باشد، مي تواند به عرصه هايي براي تعامل و تبادل نظر ساكنين مبدل گردد. اين فضاها را مي توان به نوعي در امتداد فضاها و عرصه هاي زندگي خصوصي افراد دانست كه وجود آن ها در يك مجتمع مسكوني حياتي است. اين پژوهش با اين فرض پيش رفت كه با افزايش تدريجي ارتفاع، ميزان تعاملات اجتماعي ساكنين كاهش مي يابد. براي آزمون فرضيه، برج بين المللي تهران به عنوان نمونه موردي انتخاب گرديد و تاثير تدريجي ارتفاع بر روابط و تعاملات ساكنين اين مجتمع مسكوني مورد بررسي قرار گرفت. در همين راستا، تعداد 70 پرسشنامه به صورت تصادفي در ميان ساكنين برج توزيع گرديد. بعد از جمع آوري پرسشنامه ها، اطلاعات مربوط به هر سوال دسته بندي شد و پس از تجزيه و تحليل داده ها نتايجي به دست آمد كه نشان داد افزايش تدريجي ارتفاع با تعاملات اجتماعي ساكنين رابطه اي غيرخطي دارد. در نهايت با توجه به اين رابطه و به منظور مقابله با كاهش روابط ساكنين، راهكارهايي براي بالا بردن سطح تعاملات اجتماعي ساكنين در مجتمع هاي مسكوني بلندمرتبه مطرح گرديد.

Due to the growth of city population and a sharp rise in land cost, families living in high-rise buildings have been on the increase over the last several years. Therefore, people have always looked for the ways to reduce the negative health effects of living in high stories. One of the most important factors that could play a key role in reducing these effects is public open spaces in the residential areas. A well-designed open space can make them appropriate for residents’ social interactions. These spaces can be regarded as the continuation of private lives that their existence is necessary for a residential complex. The hypothesis of this study was that the residents’ social interactions decrease by gradual increase in height. International tower of Tehran was selected as the case study and the impact of increasing height on social interactions was studied. The questionnaires were randomly distributed among 70 residents of the tower. After collecting the questionnaires, the data and information related to each question were categorized. The result of analyzing the data showed that a gradual increase in height has a linear relation with the social interaction of residents. Finally, according to this relation, and also in order to prevent a decline in social interactions between residents, some strategies were suggested to promote the level of social interactions in high-rise residential complexes.