بينامتني اشعار بارودي با شعر جاهلي

التناص في اشعار البارودي مع الشعر الجاهلي

بينامتني يكي از رويكردهاي نقد ادبي جديد است كه روابط بين متون را مورد بررسي قرار ميدهد. اين نظريه را كه ژوليا كريستوا بين سالهاي 1966 تا 1967 در ضمن مباحث نقدي خود مطرح نمود، شناخته ميشود. بر اساس اين نظريه، متن پايدار وجود ندارد و هر « تناص » امروزه در ادب عربي به نام متني حاصل تعامل با متون قديم يا معاصر خود است و يا به عبارتي ديگر، هر متني، بينامتني است . محمود سامي بارودي پيشواي شعر معاصر عربي با روي آوري به متون كلاسيك عربي بويژه شعر جاهلي، باعث ظهور نهضت ادبي معاصر عربي در شعر شد و توانست شعر عربي را از ركود طولاني آن رهايي بخشد. اين روي آوري و توجه، باعث شكل گيري انواع و اشكال بينامتني در اشعار وي براين اساس، بارودي در هم ه ?? گشته است كه در همه موارد به شكل آگاهانه صورت پذيرفته است هستههاي اصلي شعر اعم از درون مايه، واژه و سبك شعري از شاعران جاهلي تاثير پذيرفته است. بين بوده « امتصاص » اين دو متن هر سه نوع روابط بينامتني وجود دارد، اما بيشتر آنها از نوع نفي متوازي يا است؛ به گونهاي كه بارودي از شعر جاهلي دفاع كرده و شعرخويش را همسو با آن قرار داده است كه در اين مقاله سعي شده است تا در ?. در برخي موارد با نوآوريهايي از سوي وي نيز همراه بوده است ضمن تبيين و تفسير روابط بينامتني اشعار بارودي با شعر دور ه جاهلي، « بينامتني » قالب نظريه نقدي ميزان تاثير اين اشعار در شعر بارودي مورد تحليل و بررسي قرار گيرد