فرايند سياستگذاري بلندمدت توسعه

Long-term Policy-making Process on Development

هسته اصلي فرايند سياستگذاري بلندمدت توسعه كشورهاي در حال توسعه، شناسايي نوع نظم اجتماعي حاكم بر آن كشورهاست، به‌طوري‌كه برمبناي تغيير تدريجي نظم اجتماعي حاكم مي‌توان سياست‌هاي بلندمدت را طراحي كرد. در ارزيابي ميزان موفقيت اين سياست‌ها ملاحظات اقتصاد سياسي مبناي عمل قرار مي‌گيرد. بر اين اساس ضمن توجه به تضادهاي اجتماعي نهفته در سياستگذاري، بازندگان و برندگان شناسايي و سازوكار جبران زيان در چارچوب كلان بهبود تدريجي نظم اجتماعي طراحي مي‌شوند؛ سپس روش‌هاي سامان‌دهي سياست‌ها بر‌مبناي علل مستقيم توسعه (سرمايه‌گذاري (فيزيكي و انساني) و تكنولوژي) و علل بنيادين توسعه (نهاد، فرهنگ و جغرافيا) مورد توجه قرار مي‌گيرند. تدوين بسته سياستي سازگار مبتني‌بر رهيافت پيشنهادي مقاله به شكل‌گيري توازن دوگانه (در نظام‌هاي سياسي و اقتصادي) و توسعه متوازن آن منجر مي‌شود و از گرفتار شدن در دام تعادل پايين و نتايج آن (از جمله آشوب، كودتا و انقلاب) اجتناب مي‌گردد. اين مقاله نشان مي‌دهد تجربه توسعه ايران با رهيافت پيشنهادي سازگار است.

Identifying the prevailing social order is the basic core of the long-term policy-making process on development in developing countries so that long-term policies could be designed based on the gradual changing of the social order. Evaluating the success rate of the policies is based on considerations of political economy. While latent social conflicts in policies are considered, losers and winners of policy-makings are identified and compensatory mechanisms for losers are designed in overall context of gradual improvement of social order. Then, methods of organizing policies are considered on the basis of proximate causes (i.e., physical and human investing and technology) and fundamental causes (i.e., institutions, culture and geography) of development. Designing a consistent policy package based on the approach leads to a double balance of economic and political systems and to balanced development and avoids involving in the low-level equilibrium trap and its consequences (including riot, coup and revolution). The article shows that Iranian experiences on development are consistent with this approach.