مقايسه ديكلوفناك با پياسكلدين در مبتلايان به استيوآرتريت زانو

Comparing the efficacy and safety of Diclofenac and Piascledine in patients with knee osteoarthritis

سابقه و هدف: استيوآرتريت شايعترين بيماري مفصلي است و زانو بيش از ساير مفاصل دچار اين بيماري مي‌شود. تاكنون درمانهاي دارويي مختلفي براي استيوآرتريت مطرح شده است كه هر كدام مزايا و معايبي دارند. هدف از اين مطالعه مقايسه تاثير پياسكلدين و ديكلوفناك بر عملكرد و درد بيماران دچار استيوآرتريت زانو بود. مواد و روشها: اين تحقيق به روش كارآزمايي باليني تصادفي انجام شد و بيماران از بين مراجعه‌كنندگاني كه به بيمارستان امام حسين (ع) مراجعه كرده و تشخيص قطعي استيوآرتريت زانو برايشان داده شده بود انتخاب شدند. 60 بيمار دچار استيوآرتريت زانو به صورت تصادفي به دو گروه دريافت كننده پياسكلدين (روزانه يك كپسول mg 300) و ديكلوفناك (روزانه 3 قرص mg 25) تقسيم شدند. بيماران به مدت 8 هفته تحت درمان بودند. قبل و پس از دوره درمان پرسشنامه WOMAC براي بيماران تكميل گرديد. همچنين درد بيماران قبل و پس از درمان با استفاده از VAS ارزيابي شد و مورد قضاوت آماري قرار گرفت. يافته‌ها: رتبه WOMAC قبل از درمان در گروه پياسكليدين و ديكلوفناك به ترتيب 1/3±7/53 و 9/2±2/54 بود كه پس از درمان به طور معني‌داري افزايش داشت و به 1/4±3/64 و 4/4±62 رسيد (05/0 > p). همچنين مشاهده شد كه رتبه WOMAC پس از درمان به طور معني‌داري در گروه پياسكلدين بالاتر بود (05/0 > p). ميانگين VAS در گروه پياسكليدين از 2/2±5/6 به 11/1±2/4 و در گروه ديكلوفناك از 1/2±1/7 به 4/1±5/4 كاهش يافت. تغييرات در دو گروه با آزمون من يو ويتني مقايسه شدند كه تغيير در هر دو گروه معني‌دار بود اما بين دو گروه تفاوت معني‌داري ديده نشد. در هيچكدام از دو گروه مورد مطالعه عوارض جانبي ديده نشد. نتيجه‌گيري: با توجه به اينكه نمره WOMAC در گروه پياسكلدين بهتر بود و اين دارو عوارض جانبي بالقوه NSAID‌ها را ندارد، و نيز به دليل آن كه استفاده روزانه يك بار از پياسكلدين نسبت به استفاده روزانه سه بار از NSAID مي‌تواند موجب راحتي و همكاري بيشتر بيماران گردد، مي‌توان گفت كه پياسكلدين مي‌تواند جايگزين مناسبي براي NSAID‌ها در درمان استيوآرتريت زانو باشد.

Background and Aim: Osteoarthritis (OA) is the most common rheumatologic disorder and the knee is the most involved joint. There are several medications suggested to treat knee OA, each of them has some advantages and disadvantages. The goal of the current study was to compare the effect of piascledine and diclofenac on pain and function of the patients with knee OA. Materials and Methods: In this clinical trial, 60 patients with knee OA were randomly divided into two groups: piascledine (300 mg daily) and diclofenac (25 mg three times a day). Patients were treated for 8 weeks. WOMAC score was completed for each patient, and pain was measured using VAS pre- and post-medication. Results: Before the treatment, the mean WOMAC score was 53.7±3.1 in piascledine group and 54.2±2.9 in diclofenac group, which increased to 64.3±4.1 and 62±4.4 after treatment, respectively (p < 0.05). The mean WOMAC score was significantly higher in the piascledine group (P < 0.05). The mean of VAS in piascledine and diclofenac group was 6.5±2.2 and 7.1±2.1 pre-medication which decreased to 4.2±1.1 and 4.5±1.4 post-medication, respectively. There was not a statistically significant difference between the two groups after treatment in the means of VAS. No side effect seen in neither of the groups. ‍Conclusion: Due to improvement in WOMAC score and better patient compliance because of once daily intake, piascledine can be an efficient substitute to NSAIDs in treatment of knee OA.