بررسي آزمايشگاهي ريزنشت اينله هاي ساخته شده از كامپوزيت رزين پس از استفاده از دو روش آماده سازي سطحي

An in vitro Comparison of Microleakage in Composite Inlays with Two Different Methods of Surface Treatment

زمينه و هدف: براي افزايش گير ميكرو مكانيكي اينله هاي كامپوزيتي، آماده سازي سطح داخلي آن انجام مي گردد. هدف از اين مطالعه بررسي مقايسه اي ميزان ريزنشت اينله هاي كامپوزيتي با دو روش آماده سازي سطحي مي باشد. روش بررسي: از 75 دندان پره مولر سالم انساني اينله هاي كامپوزيتي تهيه شد. پس از تراش حفره، همه نمونه ها به صورت كامپوزيت غيرمستقيم ترميم شدند. پس از برداشت اينله ها، نمونه ها بسته به نوع آماده سازي به 3 گروه n=25)) تقسيم شدند: گروه ماسه سايي با ذرات Al2O350 ميكروني، گروه اچ با اسيد هيدروفلوريك5/9 درصد و گروه كنترل. اينله ها توسط سمان رزيني سمان شدند. ترموسايكلينگ نمونه هاي آماده شده در دماي oC55-5 به تعداد 500 دور انجام شد. نمونه هاي آماده شده برش داده شدند و زير استريوميكروسكوپ ارزيابي شدند تا ميزان نفوذ رنگ در ديواره ها مشخص شود. داده ها تحت آناليز آزمونهاي آماري كروسكال ويلاس و من ويتني قرار گرفتند. يافته ها: استفاده از ماسه سايي جهت آماده سازي سطحي موجب كاهش معنا داري در ميزان ريزنشت نسبت به گروه هاي ديگر مي شود ( 0/030 = P ). همچنين مقايسه دو به دوي گروه هاي مورد مطالعه نشان داد بين دو گروه ماسه سايي و اسيد هيدروفلوريك (0/0385 = p) ميزان ريزنشت با ماسه سايي به حد قابل ملاحظه اي كمتر بود. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان دهنده اين است كه ماسه سايي به كمك ذرات Al2O3 موجب بيشترين كاهش در ريزنشت اينله هاي كامپوزيتي در مقايسه با اسيد هيدروفلوريك مي شود.

Background and Objective: In order to establish micromechanical retention, the internal surface of indirect composite restoration must be made before submitted to treatment. The aim of this in vitro investigation was to compare of microleakage in direct composite inlay restoration between two different surface treatments. Materials and Methods: Using 75 extracted non-carious human premolars, following cavity preparation, all samples were restored by composite inlays after removal of inlays. The samples were randomly divided into 3 groups (n=25), according to the following surface treatment methods: sand blasting with 50 ?m Al2O3 particles, etching with 9.5 % hydrofluoric acid and non-treated control groups. All inlays were cemented to the tooth cavities with dual cure cement. The samples were thermocycled (500 cycles at 5-55?C), sectioned and extent of dye penetration at gingival margins was scored be two independent operators. The data were statically analyzed with Kruskal Wallis and Mann-Whitney tests. Results: Air abrasion resulted in a significant decrease in microleakage among all groups (P=0.030). Sand blasting led to less microleakage compared to hydrofluoric acid treatment (P=0.0385) and control (P=0.008). No significant difference was observed between hydrofluoric acid and control group. Conclusion: Sand blasting resulted in a significant reduction in microleakage, in composite inlays.