بررسي رابطه ميان سرمايه گذاران نهادي بلندمدت/ موقت و مديريت موثر سود

The study of relations between Transient/ Long term Institutional Investors and Effective Discretionary Accrual Management and

نقش سرمايه‌گذاران نهادي در بحث مديريت سود يكي از موضوعات مهمي است كه سالهاست در بورس‌هاي اوراق بهادار كشورهاي مختلف در كانون توجه قرار گرفته ‌است. اين پژوهش در پي ارايه شواهدي در مورد رابطه انواع سرمايه‌گذاران نهادي برپايه طول‌ مدت سرمايه‌گذاري و مديريت سود از طريق برآورد اقلام تعهدي اختياري افزاينده درآمد همساز شده با عملكرد مي باشد تا در درك بهتر نقش و تاثير سرمايه‌گذاران نهادي در حاكميت شركتي و بويژه مبحث مديريت سود به سهامداران و ديگرذي‌نفعان همانند مديريت عامل و هييت مديره، كاركنان، عرضه‌كنندگان كالا، مشتريان، بانك ها و ساير وام‌دهندگان، قانونگذاران و درنهايت، جامعه، رهنمودهايي ارايه نمايد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه در شركت هايي كه سود را بطور موثر مديريت نمي كنند، سرمايه‌گذاران نهادي بلندمدت با سطح اقلام تعهدي اختياري افزاينده درآمد مرتبط هستند و در شركتهاي كه سود را بطور موثر مديريت مي كنند بطور منفي با سطح اقلام تعهدي اختياري افزاينده درآمد همسازشده با عملكرد مرتبط هستند.

This study classifies institutional investors into transient and long-term based on their investment horizons to find evidence on the relationship between institutional investors’ type and effective earnings management practice by using performance-matched discretionary accrual measure (Kothari et al., 2005). The regression results on the association between institutional investors’ type and performance-matched discretionary accruals show that long-term institutional investors limit earnings management behaviors among firms that managed earnings effectively via discretionary accruals (PMDA+), while short-term institutional investors are negatively associated with performance-matched discretionary accruals among firms that did not manage earnings by using discretionary accruals (PMDA-).