نخستين نمودهاي بَهْكْتي يا عبادت عاشقانه در متون هندويي

The Emergence of Bhakti or Loving Devotion in Hindu Texts

بَهْكْتي نزد هندوان اصطلاح عامي است به معني «ستايش عاشقانه». اين اصطلاح با توجه به مفهوم گسترده‌اش، مي‌تواند جز جدايي‌ناپذير هر ديني باشد، اما در سرزمين هند، اصطلاح بهكتي، به‌طور ويژه، از چند سده پيش از ميلاد مسيح به‌تدريج با مجموعه‌اي از خدايان، باورها و اعمال ديني خاص ارتباط يافت، تا آنجا كه امروزه مهمترين مولفه در مذاهب عمده هندويي به‌شمار مي‌رود. هندشناسان اوليه همچون آلبرشت وبر و لورينزر دين مسحيت را در شكل‌گيري مفهوم بهكتي موثر مي‌دانستند و به ريشه‌هاي بومي آن توجهي نداشتند، در حاليكه برخي ديگر همچون بهندركار و رادهاكريشنان به جستجوي بهكتي در متون هندويي پرداختند و آن را مفهومي بومي دانستند. اين تاكيد بر متون هندويي در مطالعات بعدي نيز دنبال شد تا آنجا كه تاثير عناصر بيگانه را در شكل‌گيري مفهوم بهكتي به حاشيه راند و نقش اين عناصر را به تحولات بعدي بهكتي، به‌ويژه در سده‌هاي ميانه، محدود كرد. از اين رو، براي يافتن ريشه‌هاي بهكتي در سنت هندويي پيش از هر چيز بايد به متون هندويي پرداخت.

Bhakti ("loving devotion") is a general term in Indian culture. Considering its broad meaning this term could be an integral part of every religion; but in India, from a few centuries before Common Era, bhakti gradually has been associated with specific gods, religious beliefs and practices, in as much as today it is the most important component of Indian religions. According to early Indologists, such as Albrecht Weber and Friedrich Lorinser, the formation of bhakti was influenced by Christianity so they paid no heed to its Indian roots. However other scholars such as Bhandarkar and Radhakrishnan traced the roots of bhakti to the Hindu texts and considered it as an indigenous concept. The emphasis on Hindu texts was followed by later scholars in as much as it reduced the foreign influences to the secondary role and limited it to the later development of the concept in the medieval period. So in order to understand the concept of bhakti and to trace its roots, above all, it is necessary to study the Hindu texts.