مفعول مطلق، له و معه در زبان عربي و برابري‌هاي آن در زبان فارسي

Comitative Object, Cognate Object and Object of Purpose in Arabic and Their Equivalents in Persian

با نگاهي به مقوله مفعول هاي پنج گانه در زبان عربي مي بينيم كه دو نوعِ اين مفعول ها يعني مفعول به و مفعول فيه (ظرف زمان و مكان) در زبان فارسي معادل هايي به همين نام دارند . ولي سه نوع ديگر مفعول ، به عنوان يك نقش نحوي در زبان فارسي شناخته شده نيست. درباره اينكه اين نقش‌ها در زبان فارسي وجود دارد يا نه، تحقيقات چنداني صورت نگرفته است؛ نظر به اينكه زبان عر‌بي و فارسي از يك خانواده نيستند تا در حوزه تطبيق بگنجند، بررسي اين مباحث ، در اين دو زبان در حوزه «زبان‌شناسي مقابله‌اي» صورت مي گيرد. با توجه به قرابت بسيار زياد بين دو زبان كه با نگاهي به دستور‌هاي سنتي نوشته‌شده فارسي در مقوله‌ها‌ي صرفي، نحوي و نام گذاري اصطلاحات دستوري به‌آساني قابل دريافت است، اين مقاله مي كوشد به بحث در مفعول‌هاي مطلق، له و معه كه برابر نهادهاي آ‌ن‌ها در فارسي انجام نشده است، بپردازد و براي اين نقش ها معادلي در زبان فارسي بيابد و مساله تفاوت ميان نقش‌هاي مذكور در نحو فارسي و عربي را مورد بررسي قرار دهد. سپس با ارايه شواهدي از متون نظم ونثر فارسي، و بازنمايي تفاوت‌هاي آنها در دو زبان، براي معادل هاي فارسي نام ها و اصطلاحاتي درخور وضع كند. شايان ذكر است اين نام گذاري متاثر از زبان عربي است.

According to the prevalent beliefs, comitative object, cognate object and object of purpose are not present in the syntactical functions of Persian language. However, there is lack of scientific research on this subject. Not only has it been ignored in grammar books, but also it has not been discussed in the essays and articles. The present study seeks to investigate the above mentioned functions in Persian syntax and to show their Persian equivalents by bringing several instances from Persian texts of prose and poetry. Subsequently, the paper aims to show the differences between these functions in Arabic and Persian. Influenced by Arabic, the article introduces new terminology, which did not formerly exist in Persian language.