واكاوي تصوير قابيل در شعر داستاني«المومس العميا » بدر شاكر السياب

دراسه صوره قابيل في شعر بدر شاكر الاسيا ب القصصي«المومس العميا »

قابيل به عنوان نخستين قاتلي كه در پهنه ي آفرينش با دست يازيدن به قتل برادرش هابيل، نخستين گناه ذاتي را مرتكب گرديد از جمله شخصيت هايي است كه بسياري از سرايندگان در ادبيات جهاني از او به عنوان نماد سركشي و عصيان يا فساد و تباهي در سروده هاي خويش بهره گرفته اند؛از جمله ي بزرگترين اين سرايندگان در حوزه ي ادبيات معاصر عربي، بدر شاكر السياب، شاعر عراقي است كه پيوسته در سروده هايش براي ترسيم تبهكاري و ويرانگري نوع بشر از اين شخصيت به عنوان خاستگاه خونريزي و ستم پيشگي بهره مي جويد.نويسنده در اين جستار بر آن است تا پس از گذري كوتاه به داستان هابيل و قابيل در قرآن كريم، شخصيت قابيل را به عنوان نماد شرارت انسان امروز در شعر بلند«المومس العميا »بدر شاكر السياب - كه استعاره از ميهن شاعراست- مورد واكاوي قرار دهد؛ بدين منظور ابعاد گوناگون تصويرسازي شاعر از اين نماد با روايت كشمكش پيوسته ي قابيل به عنوان عنصر شرارت با هابيل در جايگاه رمز و اسطوره ي قرباني، آغاز و با توصيف تباهي و ويراني و اندوه برخاسته از حاكميت قابيل در ابعاد مختلف زندگي اجتماعي، اقتصادي و سياسي عراق و ترسيم فضاي عاطفي شعر ادامه مي يابدو سرانجام با واكاوي انديشه ي چيرگي نهايي قابيل(عنصر شرّ) در ذهن شاعر به پايان مي رسد