نگرشي تربيتي به جايگاه حكمت و دانش در دنياي معاصر

An Educational Attitude to the Position of Wisdom and Knowledge in Contemporary World

در دوران گذشته، فلسفه يا حكمت كه شامل همه علوم مي‌شد، دانشي مقدس بود كه با ماوراي طبيعت پيوند داشت. اما با استقلال و گسترش علوم تجربيِ جديد، رفته‌رفته اين نگاه قدسي كم‌رنگ‌تر شد، تا اينكه در دوران متاخر به‌كلي از ميان رفت. آنچه امروزه از واژه علم و دانش به ذهن متبادر مي‌شود، مجموعه‌اي از اصول و قوانيني است كه با آنها مي‌توان بر طبيعت تسلط يافت و از آن براي منافع دنيوي بهره‌برداري كرد. بر‌اساس چنين نگرشي، هيچ نگاه رمزگونه‌اي به طبيعت نيست و نبايد در پي چيزي وراي آن بود. چنين نگرشي از نظر تربيتي پيامدهاي نا‌گواري دارد. اين نوشتار مسايل مذبور را با روش توصيفي ـ تحليلي، بررسي مي‌كند؛ پس از آن وظيفه نظام تربيتي ما را، در وضع يادشده، آشنا كردن متربيان خود با اين نگرش پنهان، پيامدها، و راه‌هاي مقابله با آن مي‌داند.

In the past, philosophy or wisdom which included all branches of science was considered a kind of holy knowledge related to metaphysics. With the independence and expansion of new empirical sciences, however, its holy character faded away and it is no longer viewed holy today. Nowadays, the terms science and knowledge suggest a set of principles and rules by which one can have control over the nature and use it to further oneʹs worldly interests. According to this attitude, there is no allegorical look to nature and it is no use to think what is beyond that. Such an attitude has lamentable outcomes in education. Using a descriptive –analytical method, the present paper studies these questions and considers that the duty of our educational system in the mentioned situation is to make its learners familiar with this hidden attitude, its outcomes and ways of confronting it