سيري بر نظريه عصمت امام، از آغاز تا سده پنجم هجري

A glance at the Doctrine of Ismah (infallibility) from the Beginning until the Fifth Century A.H

عصمت در لغت، به معناي بازدارندگي و منع، و در علم كلام به معناي بازدارندگي از گناه و اشتباه به كار مي‌رود. آنچه در اين نوشتار مورد نظر است، بررسي سير تاريخي مسيله عصمت امام در تاريخ انديشه شيعه اماميه تا پايان سده پنجم هجري است. بر اساس مهم‌ترين يافته‌هاي اين تحقيق، نظريه عصمت امام پيش از آنكه به وسيله متكلمان شيعي مطرح شود، در آيات قرآن كريم و نيز سنت نبوي نمودي آشكار داشته، چنان‌كه سخنان صحابه رسول خدا(ص) مويد چنين ادعايي است. اگرچه شبهاتي چند درباره اعتقاد يا عدم اعتقاد صحابه ايمه اطهار(ع) به وسيله برخي نويسندگان مطرح شده است، تحقيق و واكاوي در اين مسيله خلاف اين شبهات را ثابت مي‌كند.

Literally, ismah (infallibility) means preservation. In theology, it is used to mean preserving one’s self from sin. The present article aims to study the historical development of ismah in Shi?i thought till the end of the fifth century AH. According to the findings of this study, the doctrine of ismah had found explicit expression in the holy Qur’an and prophetic tradition before it was presented by Shi?i theologians. The words of the companions of the holy Prophet bear witness to this fact. Though there are certain doubts raised by certain authors concerning ismah, the present study proves that these doubts are baseless.