نبوت از ديدگاه ابن‌ميمون اندلسي

Prophecy (nubuwwah) from the Viewpoint of Maimonides of Andalusia

نبوت، از مسايل مشترك ميانِ اديان ابراهيمي(ع) است كه هم در علم كلام و هم در فلسفه دين، از آن گفت و گو مي‌شود. ابن‌ميمون اندلسي، آن هنگام كه از اين مسيله سخن مي‌گويد، مي‌كوشد ميان فلسفه و شريعت يهود، هماهنگي ايجاد كند. او هنگام شناسايي نبيّ، تعريف نبوت، ضرورت ارسال پيامبر و دين، خصلت‌هاي پيغمبران و مباحثي از اين دست، با اتخاذ رويكردي فلسفي، از تطبيق و سازگاري ميان اين رويكرد با آموزه‌هاي شريعت موسوي(ع) چشم‌پوشي نمي‌كند. نوشتار پيش‌رو، مي‌كوشد افزون بر ارايه گزارش و تحليل نسبتاً جامعي از نگرش فلسفي ـ يهودي اين انديشمند پرآوازه آيين يهود، به وامداري انديشه‌هاي فلسفي وي از مشاييان مسلمان و به‌ويژه فارابي نيز سرك بكشد.

Prophecy is a doctrine that is common in all Abrahamic religions. It is spoken about in both theology and philosophy of religion. While speaking about prophecy, Maimonides tries to establish a sort of harmony between philosophy and the Jewish religion. Taking a philosophical approach, he could not afford to ignore discussions on the definition of ‘prophecy’, the necessity of prophetic mission and religion, and the prophets’ traits and virtues and the like while trying to establish a reconciliation between this approach and the doctrines of the Mosaic law . The present article aims to give an account of the philosophico-Jewish approach of this well-known thinker in addition to showing that his philosophical thoughts were indebted to Muslim Peripatetics, especially F?r?bi.