توجيه معرفتي آلوين گلدمن و نقد آن

A Critical Assessment of Epistemic Justification of Alvin Goldman

توجيه از اجزا تعريف معرفت است كه همواره با چالش و اختلاف معرفت‌شناسان روبرو بوده است؛ افلاطون آن را به معناي لوگوس به كار مي‌برد كه اين واژه، خود داراي ابهام و معاني بسيار است. گتيه با بيان مثال‌‌هاي نقض خود، عليه تعريف معرفت به باور صادق موجه، معرفت‌شناسي را به مرحله نو و نابساماني وارد ساخت و پس از او، انديشمندان براي اصلاح اين تعريف به ويژه عنصر توجيه بسيار كوشيدند. آلوين گلدمن، از نخستين كساني بود كه نظريه‌هايي درباره معرفت و توجيه ارايه كرد. او نخست به بيان نظريه علّي معرفت پرداخت و سپس به نظريه اعتمادگرايي كه هماورد مهمي در برابر مبناگروي و انسجام‌گروي است، روي آورد. عنصر اساسي تمام نظريه‌هاي گلدمن، فرايند باورساز قابل اعتماد و رابطه علّي ميان باور به واقعيتي و خود واقعيت است، كه هر دو امكان نقض و نقد دارند.

Justification is part and parcel of the definition of knowledge. There has never been a consensus of opinion among epistemologists on the issue of justification. Plato used it to mean logos, an already ambiguous term. When Gettier rejected the definition of knowledge as a justified true belief through his counter-examples, epistemology entered its new era of anarchism. After Gettier, philosophers tried to improve the definition of knowledge especially the element of justification included in the definition of knowledge. Alvin Goldman was among the first thinkers who introduced new theories about knowledge and justification. In the beginning he dealt with the causal theory of knowledge. Latter on he treated reliabilism which is the main rival of foundationalism and conherentism. The main element in all theories put forth by Goldman is the reliable belief-making process and the causal relation between a belief in reality and the reality itself, both of which are refutable.