معيار شناسي مِثلِيَّت در آيات تحدّي قرآن

Knowing the Criterion of Similitude in the Qur’an’s Verses of Challenge

تحدّي قرآن شامل صورت و محتوا، به خدايي بودن آن ناظر است و مثليّت در آيات تحدّي يعني هم‌عياري و هم وزني با آيات قرآن در آنچه آورده مي شود. در همانند آوري قرآن عنصر زاويه ديد مشركان ( و نيز همه مخاطبان ) نسبت به قرآن دخالت دارد و نمي توان ادّعاي همانند آوري از قرآن را فارغ از شرايط نزول و ديدگاه مخاطبان آن معنا كرد. به نظر مي رسد در ميان معيارهاي چهارگانه مثليّت از «هدايت بخشي»، «نظم نو و محتواي بديع» ، «نظام مندي» و «تاثيرگذاري» ، مهم‌ترين معيار، «نظم نو و محتواي بديع قرآن» است كه از وصف «حديث » براي قرآن استفاده مي‌شود و به نوآوري هاي اين كتاب در قالب و محتوا اشاره دارد و احتمالاً مدّ‌نظر علماي بلاغت و متكلّمان نيز بوده كه به جنبه بلاغي قرآن عطف توجه بيشتري داشته‌اند. اگر ابداعي در قرآن نباشد، تحدّي به آن بي معنا است. تقليد در مدلول و محتواي قرآن و همچنين تقليد از قالب كلمات قرآن در پاسخ به تحدّي قرآن، بي خبري و بي‌اطّلاعي از اصول معارضه است كه مخالفان قرآن با تقليد كامل از نظم و تركيب آيات قرآن و تغيير برخي از الفاظ آن و همچنين سرقت از قرآن، به خيال خود به مبارزه طلبي قرآن پاسخ گفته و مثل آن را آورده اند.

The Qur’an’s Verses of Challenge (ayat al-tahaddi), consisting of form and content, concerns their Divinity, and the similitude in the tahaddi verses of the Qur’an means the equivalence and identicalness to the Qur’an verses of what is brought up. The perspectives of the polytheists (and all the addressees) towards the Qur’an interferes in the tahaddi of the Qur’an; and claiming tahaddi from the Qur’an cannot be interpreted as free from the occasions of Revelation and the addressee’s viewpoints. From among the four criteria of similitude, i.e. “giving guidance”, “new order and novel content”, “orderliness”, and “efficacy”, the “new order and novel content of the Qur’an” seems to be the most significant of all. In this criterion, the attribute of hadith (unprecedented) is used for the Qur’an and refers to the innovations of this Book in form and content and has probably been of concern to the rhetoricians and theologians, who have been more interested in the rhetorical aspects of the Qur’an. If there is no innovation in the Qur’an, tahaddi to it would be meaningless. Imitation of the referent (madlul) and content of the Qur’an and also of its word form in response to tahaddi of the Qur’an, is lack of knowledge and unawareness of the principles of antilogy, as by fully imitating the order and synthesis of the Qur’an and alteration of some of its words as well as plagiarizing from the Qur’an, the proponents of the Qur’an think they have responded to the tahaddi of the Qur’an.