ارايه مدلي براي گزارش‌دهي خطاهاي پزشكي در بيمارستانهاي دانشگاه علوم پزشكي تهران

• The role of medical errors reporting in medical errors management in Tehran Medical Science University hospitals

مقدمه و هدف: فرآيندهاي بهداشت و درمان مسبب خطرهاي زيادي به بيماران شده اند و افزايش بروز خطاهاي پزشكي يكي از مهم ترين پيامدهاي اين فرايندهاست. پژوهش حاضر با هدف كاهش خطاهاي پزشكي از طريق گزارش دهي خطاها در بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران انجام شد. مواد و روش‌ها: اين پژوهش از نوع تركيبي (كمي- كيفي) بود. جامعه آماري شامل افراد مرتبط و دست‌اندركار در خطاهاي پزشكي بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي تهران بود. حجم نمونه 254 نفر بود كه با روش نمونه گيري غيرتصادفي هدفمند از اين بيمارستان ها انتخاب شد. از فن مثلث سازي (بررسي ادبيات، مصاحبه و پرسش نامه پژوهشگر ساخته) براي جمع آوري داده ها استفاده شد. بعد از گردآوري داده ها، براي ارايه نتايج نهايي پژوهش از آزمون هاي تحليل عاملي، تحليل رگرسيون و همبستگي استفاده شد. يافتهها: گزارش دهي خطاها مشتمل بر عوامل فردي و عوامل سازماني هستند (عوامل فردي و عوامل سازماني) درمجموع 05/41 درصد از كل واريانس داده ها را تبيين مي كنند. نتايج تحليل رگرسيون و همبستگي نشان داد، بين گزارش دهي و مديريت خطاها همبستگي وجودندارد. نتيجه گيري: گزارش دهي خطاهاي پزشكي يا اعلام خطا در ساختار رسمي در كاهش وقوع خطاها و در نتيجه مديريت و كنترل آنها در بيمارستان هاي مورد بررسي بي تاثير است. لازم است موانع فرهنگي، مالي و ساختاري در اين خصوص در بيمارستان هاي كشورمان شناسايي شده و با رفع آنها بسترسازي بهتري براي كنترل و مديريت خطاها صورت پذيرد.

Background and Objective: Health care and treatment processes cause many dangers for patients, increasing medical errors as one of its most important consequences. The present research has been conducted to decrease medical errors by investigating the role of reporting of medical errors in hospitals of Tehran University of Medical Sciences. Materials and Methods: In this quantitative-qualitative research, statistical population includes those related people and the practitioners engaged in medical errors a 13-member team in hospitals of Tehran University of Medical Sciences. The sample consisted of 232 employees that were non-randomly targeted and selected from these hospitals. An interview and a research-made questionnaire were used to collect data. The data was analyzed through factor analysis technique, once determining affecting factors; their internal correlation was determined using regression correlation and path analysis (Descriptive Statistics and Inferential Statistics). Results: Selected individuals have pointed that medical errors reporting in medical settings does not affect error management (out 41.05% of total variance of data). The most decisive power is related to reporting individual factors%32.07 and the least decisive power %8/97, to the reporting organizational factors. Conclusion: Hospital administrators need to identify the related factors in medical errors reporting and remove obstacles in medical errors reporting as an effective step toward reducing the incidence of errors and remove them.