ارزيابي ديدگاه ملاصدرا و كركگور درباره صيرورت انسان

Mullā Sadrā and Kierkegaard on the Becoming of Human Being

بي‌گمان مسيله توجه به انسان و عدم ثبات ذات او از محوري‌ترين مباحث فلسفي نزد ملاصدرا و كركگور است. شايد اين نقطه اشتراك، مهم‌ترين شباهت ميان اين دو انديشمند نيز باشد. اگر به كل آثار هر دو متفكر نظر افكنده شود، بي‌گمان خواننده به اين نتيجه مي‌رسد كه يكي از اهداف آن‌ها، آسيب‌شناسي ذات انسان و سپس تاسيس نظامي است تا براساس آن، بتوان راه رسيدن به وجود حقيقي انسان را به‌دست آورد. البته نمي‌توان انكار كرد كه تمام فيلسوفان پيش از آنها، به انسان و توانايي‌هاي او توجه ويژه‌اي داشته‌اند؛ اما نوع نگاه اين دو انديشمند با ديدگاه‌هاي پيشينيان خود كاملاً متفاوت به نظر مي‌رسد. از اين‌رو، نوشتار پيش‌رو بر آن است تا شباهت‌ها و تفاوت‌هاي ديدگاه اين دو متفكر در زمينه سيلان وجودي انسان را مورد بررسي و ارزيابي قرار دهد.

No doubt, the issue of human being and his unstable essence is among the central philosophical discussions in Mull? Sard? and Kierkegaard, perhaps this being the most important similarity between the two philosophers. If one casts a glance at their works one will know that one of their aims was to know the challenges faced by the essence of man and then to establish a philosophical system that will pave the ground for reaching the real existence of a human being. It cannot be, however, denied that all the philosophers preceding them were particularly concerned with man and his capacities, though the perspectives presented by these two philosophers are utterly different from those of the previous philosophers. The present article thus tries to study the similarities and differences existing between the theories presented by these two philosophers concerning the existential becoming of human beings.