كهن‌ترين واژگان دخيل پارسي در فرهنگ و ادبيات ايتاليايي

Old Persian Words in Italian Culture and Literature

مقاله پيش رو، نخست به رهگيري و رديابي آن دسته از واژگان پارسي مي‌پردازد كه تا قرن چهاردهم به‌طور مستقيم وارد زبان ايتاليايي شده‌اند، مقصود ما در اين مقاله از ايتاليا، كشوري‌ست كه بيش از استقلال 1861، فاقد انسجام ملي و موضوعيت زبانشناختي و تاريخي بود و «ولگار» خوانده مي‌شود؛ همان لهجه فلورانسي و توسكاني است به علاوه آنچه از شعراي سيسيل در دست است و در برخي مناطق جنوب ايتاليا، چون ناپل مشاهده مي‌شود و بازه زماني آن اغلب از قرن سيزده ميلادي به بعد را در بر مي‌گيرد. دسته دوم واژگان كه در اين پژوهش بررسي مي‌شوند، شامل آنهايي است كه از طريق زبان‌هاي متقدم و كهن غربي، مانند يوناني و لاتين به گستره زبان ايتاليايي راه يافته‌اند. برخي از اين واژگان را نمي‌توان پارسي، به معناي اخص كلمه، ناميد و بايد آنها را واژگان ايراني خواند كه از ميراث مشترك اقوام كهن «اير، آريايي» در نواحي گوناگون ايران به معناي تاريخي و اعم كلمه سرچشمه مي‌گيرند؛ اما ظهور اين گروه از واژگان در ايتاليايي شايسته توجه است و آشنايي غربيان با اين لغات ايراني از خلال پارسي بوده است.

This paper examines the influence of Persian words on Italian culture and literature. These words entered Italian literature before the 14th century. First, it should be mentioned that the standard Italian language has a literary origin that starts in the twelfth century, and the modern standard language was largely shaped by relatively recent events. This European language did not remain untouched by Persian language influences introduced to the Italian culture mainly through Latin and Greek. This research also sheds light on this important fact that some Persian words which had a strong influence on Italian culture are not originally Persian, in fact they have roots in various ancient Aryaian nations. Therefore, there is no doubt that these words are Iranian, but they were transferred to the European languages, in this case the Italian language, culture and literature, through the medium of the Persian Language.