بررسي نشانه شناسي ساختارگراي شعر «ارغوان» هوشنگ ابتهاج

The Semiotic Analysis of the Poem «Arghavan« of Hushang Ebtehaj; A structuralist Approach

از ميان شيوه هاي مختلف نقد كه در مطالعات ادبي به كار مي روند، نشانه شناسي ساختارگرا شيوه است كه از رهگذر آن به رمزگشايي نشانه ها و روابط همنشيني و جانشيني بين آنها و انسجام ساختاري متن دست مي يابيم. هوشنگ ابتهاج از بزرگ‌ترين شاعران معاصر است كه چشم انداز گسترده و گوناگون شعرش نشان از تخيّل پوياي وي دارد. شعر ارغوان وي با نمادها و نشانه‌هايي درآميخته است كه آنها را مناسب زمان كرده و منويات قلبي شاعر را به شكلي موثّر به نمايش مي گذارد و حس و عاطفه خواننده را برمي انگيزد. نشانه ها در شعر ارغوان، غناي اجتماعي ويژه اي مي يابند و همراه با تصاويري آكنده از دل‌تنگي و شكايت از زمانه در جهت القاي پيام اصلي شعر كه آرمان‌گرايي است، در حركتند. ميزان كارآيي روش نشانه شناسي ساختار گرا در بررسي هاي ادبي، ضمن انتخاب شعر ارغوان هوشنگ ابتهاج، بحث اصلي در اين پژوهش است.

Among different methods of criticism applied in literary studies, structuralist semiotics is a method which seeks to decode the signs and the syntagmatic and paradigmatic relations between them and explore the structural cohesion of the text. Hushang Ebtehaj is one of the greatest contemporary poets, whose multivalent and vast perspective in poetry is indicative of his dynamic imagination. His poem “Arghavan” is replete with symbols and signs which have made it compatible with the era, effectively displaying the infelt motives of the poet while provoking the emotions of the readership. Heavily loaded with nostalgic imageries and complaint about the era, the signs in the poem “Arghavan” are socially enriched and move toward the poet’s main theme i.e. idealism. The present study mainly aims at the efficiency of structuralist semiotics as a method of literary criticism while focusing on Ebtehaj’s poem “Arghavan”.