فلسفه تربيت در جمهوري اسلامي ايران و تحقق «معلم پژوهنده»

Philosophy of Education in Islamic Republic of Iran and Realizing the "Teacher as Researcher"

هدف اين مقاله، نشان دادن «محدوديت‌هاي فلسفه تربيت اسلامي» براي تحقق مطلوب خود، چون «معلم پژوهنده» است. اين محدوديت‌ها در مواجهه با فلسفه عملي بر ما آشكار خواهند شد. در حال حاضر، فلسفه تربيت اسلامي، معطوف به تربيت اسلامي است به عنوان يك آرمان است. تربيت اسلامي، به‌عنوان يك آرمان، عمارت منطقيِ باشكوهي است كه همه اجزا و عناصر آن بايد مطلوب باشد، از جمله معلم. اما، مطلوبيت حرفه‌اي معلم در گرو مطلوبيت عملكرد او در موقعيت‌هاي عملي، سلامت استدلال‌ها و كيفيت انتخاب‌ها و تصميماتش است. فرض بر آن است كه با غلبه مفاهيم مدرنِ عامل (به‌عنوان مجري)، نظريه (به‌عنوان نظريه نظريه‌پرداز) و عمل (به‌عنوان كاربرد نظريه) بر فهم كنوني ما، فلسفه تربيت اسلامي با يك مانع جدي براي تحقق مطلوب خود، يعني عامل تربيت اسلامي مواجه است و به لحاظ نظري، نمي‌تواند به‌طور موجه از آن دفاع كند؛ و به لحاظ عملي با محدوديت‌هايي براي تحقق آن مواجه است.

The purpose of this article is to expose the limitations of the philosophy of Islamic education to realize its desires, such as “teacher as researcher”. These limitations will be exposed in encountering with practical philosophy. Philosophy of Islamic education, at present, is focus on Islamic education as an ideal which is a magnificent logical construction that all of its commonplaces should be desirable, including the teacher. Teacher’s professional performance, however, largely depends on her (or his) good performance in practical situations, safety of her (or his) arguments, and the quality of her (or his) choices and decisions. Because of the modern conceptions such as "practitioner as executor", "theory as theorist’s theory" and "practice as application of theory" governing on our current understanding, philosophy of Islamic education may be met serious constraint to realizing Islamic educational practitioner who is wish for. Theoretically, it can not properly justify it, and practically, it may be exposed to some limitations to realize it.