مطالعه نقش ورزش تريدميل بر نفروپاتي ديابتي تجربي در موش صحرايي

Investigate the effect of regular exercise on diabetic nephropathy in rat

سابقه و هدف: ديابت مليتوس ‌و عوارض حاصل از آن يكي از مسايل مهم بهداشت جوامع انساني است. ورزش بطور عموم براي بيماران ديابتي نوع 1و2 توصيه مي‌شود زيرا موجب افزايش برداشت گلوكز، حساسيت انسوليني بافت و كاهش چربي بدن مي‌گردد. .‌نفروپاتي ديابتي از عوامل عمده در نارسايي كليوي بيماران ديابتي مي‌باشد. ‌هدف از اين مطالعه تعيين نقش ورزش تريدميل در نفروپاتي ديابتي تجربي ‌بود. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 56 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با سن 12 هفته و وزن 300-250 گرم انتخاب و در دو گروه 28تايي توزيع و سپس با استفاده از داروي استرپتوزوتوسين (50 ميلي‌گرم به ازاي هركيلوگرم وزن بدن) به روش تزريق داخل صفاقي در آنها ديابت ايجاد گرديد. گروه تيمار در شرايط معمول تغذيه و نگهداري شدند و به‌مدت 12 هفته هر هفته 5 روز و هر روز 1 ساعت تحت ورزش منظم تريدميل قرار گرفتند. گروه شاهد در اين مدت بدون هيچگونه فعاليت فيزيكي و ورزشي در همان شرايط معمول تغذيه‌ نگهداري شدند. پس از گذشت 12 هفته از بافت كليه هر دو گروه نمونه‌برداري و پس از پايدار سازي در فرمالين بافري 10 درصد با استفاده از روش‌هاي معمول تهيه مقاطع آسيب‌شناسي برش‌هاي با ضخامت6-5 ميكرون و رنگ‌آميزي هماتوكسيلين-ايوزين تهيه گرديد. يافته ها: مطالعات آسيب‌شناسي بافتي در گروه شاهد نشانگر تغييرات پاتولوژيك نظير گلومرواسكلروزيس، آرتريولواسكلروزيس، تجمع پيرامون عروقي، حضور كست‌هاي هيالني در توبول‌هاي كليوي، آسيب دژنراتيو در سلول‌هاي توبولي و پروتيين‌اوري بود، در حالي كه اين تغييرات در گروه تيمار بسيار حداقل و اختلاف ميانگينها بين دو گروه معني‌دار بود. نتيجه گيري: ورزش تريدميل مي‌تواند باعث كاهش تغييرات پاتولوژيك و بهبودي نسبي در موارد نفروپاتي‌هاي ديابتي در بيماران ديابتي گردد‌ كه دليل آن كاهش ميزان هموگلوبين گليكوزيله، استرس‌هاي اكسيداتيو، هيپرگليسمي، VLDL، بيان ژن تنظيم‌گر آپوپتوزيس، TGF-B و افزايش هپارين سولفات پروتيوگليكان، هپارين سولفات، ‌HDL، فاكتور رشد شبه انسوليني و اپيدرمي مي‌باشد.

Background: Diabetes mellitus and its complications are a public health problem. Exercise is frequently recommended in the type ? and type ? diabetes mellitus and can improve glucose uptake by increasing insulin sensitivity and lowering body adiposity. Diabetic nephropathy has become the main cause of renal failure. The purpose of this study was to investigate the effect of regular exercise on diabetic nephropathy. Materials and methods: In this study, fifty-six 12-week rats weighted 200-300 gr were selected and assigned into two groups (treatment and control). Diabetes mellitus was induced by intraperitoneal injection of streptozotocin (50 mg/kg). The treatment group were kept in normal conditions of food and place with regular exercise (treadmill) for 12 weeks, 5 days in a week, an hour every day. In control group we prepared normal conditions (food and place) without any physical activity/regular exercise. After 12 weeks renal tissues were sampled in both groups and 5-6 micron tissue section were prepared through H&E staining method. Results: Histopathological analysis of tissue section in control group demonstrated that glumerosclerosis, artheriolosclerosis, perivascular cuffing of mononuclear inflammatory cells, tubular cells nephrosis and hyaline cast in lumen of renal tubules and a little pathological changes in treatment group were observed. Mean deference of histopathological changes and proteinuria in two groups were significant. Conclusion: We demonstrated that regular exercise (treadmill) is able to reduce pathological changes and improve diabetic nephropathy disease in diabetic patients resulting in the reduction of HbA1c, oxidative stress, hyperglycemia, VLDL, expression of apoptosis regulatory gene and TGF-B and increase insulin sensitivity, HSPG, HS, HDL, IGF and EGF.