تاثير تمرينات تناوبي شديد و تمرينات تداومي متوسط بر شاخص هاي هوازي و بي‌هوازي در پسران ورزشكار

The effects of high-intensity interval training and moderate-intensity continuous training on aerobic and anaerobic indices in athlete boys

هدف از مطالعه حاضر، مقايسه اثر برنامه تمرين تناوبي شديد و تمرين تداومي متوسط بر حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max)، آستانه تهويه اي (VT) و نقطه جبران تنفسي (RCP)، زمان اجراي دو 3000 متر و همچنين اوج توان توليدي (PPO) و ميانگين توان توليدي (MPO) بود. بدين منظور، تعداد 24 بازيكن فوتبال دانشگاهي داوطلبانه در اين مطالعه شركت كردند. آنان به صورت تصادفي به دو گروه تمرين تناوبي (12 نفر) و گروه تمرين تداومي (12 نفر) تقسيم شدند. هر جلسه تمريني شامل 10 دقيقه گرم كردن، برنامه تمرين تناوبي (10-6 تكرار دويدن 30 ثانيه اي با شدت تمام و استراحت 4 دقيقه بين هر تكرار) يا برنامه تمرين تداومي (45 دقيقه دويدن با شدت 70 درصد VO2max هر آزمودني) و 5 دقيقه سرد كردن بود كه 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته متوالي اجرا شدند. به دنبال مداخله تمريني VO2max (6/7 درصد در مقابل 9/8 درصد)، VT (5/4 درصد در مقابل 9/3 درصد) و RCP (2/4 درصد در مقابل 8/3 درصد) افزايش، و زمان اجراي دو 3000 متر (4/4- درصد در مقابل 2/4- درصد) كاهش معني داري به ترتيب در گروه تمرين تناوبي و گروه تمرين تداومي نشان دادند (05/0 p ?). تغييرات اين متغيرها بين دو گروه، تفاوت معني داري با همديگر نداشتند (05/0 p > ). همچنين، افزايش PPO (3/8 درصد) و MPO (9/10 درصد) تنها در گروه تمرين تناوبي معني دار شد (001/0 p ?). به نظر مي رسد برنامه تناوبي شديد با روش تمريني حاضر در مقايسه با تمرين تداومي متوسط، باعث سازگاري هاي مشابهي در آمادگي قلبي- تنفسي و اجراي استقامتي مي شود. همچنين، برنامه تناوبي شديد باعث افزايش همزمان در ظرفيت بي هوازي مي شود.

The aim of this study was to compare the effects of high-intensity interval training (HIT) and moderate-intensity continuous training (MCT) on maximal oxygen uptake (VO2max), ventilatory threshold (VT), respiratory compensation point (RCP), 3000-m running time (3000-m RT), peak (PPO) and mean power output (MPO). Therefore, twenty two collegiate soccer players participated in this study, voluntary. They were randomly divided into HIT group (12) and MCT group (12). Each training session involved 10 min warm-up, HIT program (6 to 10 × 30 s all-out sprints with 4 min recovery) or MCT (45 min running at 70% VO2max), and 5 min cool down performed 3 per week for 8 consecutive weeks. After training intervention, VO2max (7.6% vs. 8.9%), VT (4.5% vs. 3.9%), and RCP (4.2% vs. 3.8%) increased, and 3000-m RT decreased (-4.4% vs. -4.2%) significantly in HIT and MCT groups, respectively (p ? 0.05). There was no difference between the two groups for these variables (p > 0.05). Also, there was only an improvement for PPO (8.3%) and MPO (10.9%) in HIT group (p ? 0.001). It seems that HIT program with present training protocol, result in similar adaptations for cardiorespiratory fitness and endurance performance, compare with MCT program. Also, HIT program increases anaerobic capacity, simultaneously.