مقايسه اثربخشي دو ديدگاه مشاوره شغلي بر مولفه هاي رفتار كارآفرينانه

Comparing the Effectiveness of Two Approaches of Vocational Counseling on the Components of Entrepreneurial Behavior

هدف از اين پژوهش، تعيين و مقايسه اثربخشي الگوي چند محوري شفيع‌آبادي با نظريه محدوديت و سازش گاتفردسون بر مولفه هاي رفتار كارآفرينانه دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات تهران بود. روش پژوهش، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل253 نفر دانشجويان كارشناسي ارشد داوطلب شركت در كلاس‌هاي كارآفريني در دانشكده علوم انساني و اجتماعي مي‌شدند كه نمره كمتري در پرسشنامه رفتار كارآفرينانه كسب كرده بودند. از اين تعداد 45 نفر به گونه تصادفي انتخاب و در سه گروه كنترل و آزمايش 1و 2 جايگزين شدند. بعد از 8 جلسه آموزش داده‌ها به وسيله تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي بن فروني تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد هر دو روش در افزايش مولفه هاي رفتار كارآفرينانه (تصميم گيري، شناخت فرصت ها، تعيين ساختار، تامين منابع، و تعيين راهبردها) موثر بوده اند. بين اثربخشي دو روش در افزايش مولفه هاي شناخت فرصت ها و تعيين راهبردها تفاوت وجود داشته است و اثربخشي الگوي چند محوري شفيع آبادي بيش تر از نظريه محدوديت و سازش گاتفردسون بوده است. بنابراين، پيشنهاد مي‌شود از مفاهيم بنيادي هر دو مدل بويژه الگوي چند محوري شفيع‌آبادي براي افزايش رفتار كار آفرينانه دانشجويان استفاده بشود.

The purpose of this study was to determine and compare the effectiveness of Shafiabadyʹs multi-axial model and Gotfredsonʹs theory of constraints and compromises on the components of entrepreneurial behavior of the students of Islamic Azad University (Science and Research Branch of Tehran). Research method was pretest-posttest with a control group quasi-experimental. Out of a population of 253 graduate students who had volunteered to participate in entrepreneurship classes at the College of Humanities and Social sciences with lower scores on entrepreneurial behavior questionnaires 45 students were randomly selected. They were assigned to one control and two experimental groups. After 8 training sessions, data were analyzed employing Analysis of Covariance and post hoc Bonferroni test. The results suggested that both methods were effective in enhancing the components of entrepreneurial behavior (decision-making, recognizing the opportunity, determining the structure, funding sources, and determining strategies). In enhancing recognizing the opportunity, however, Shafiabadyʹs method yielded a larger effect. Thus, it is suggested that the basic concepts of both models, particularly Shafiabadyʹs model, be used to improve entrepreneurial behavior of college students.