بيداري اسلامي و جريان‌هاي اسلام‌گرا؛ (بررسي علل تساهل و خشونت اسلام‌گرايان در دو كشور مصر و ليبي در جريان تحولات سال 2011)

Islamic Awakening and the Islamist Movements (Causes of tolerance and Islamist violence in Egypt and Libya, during the developments in 2011)

اين نوشتار بر اساس كاركردگرايي ساختاري و با تكيه بر نظريه كنش تالكوت پارسونز به عواملي كه سبب كنش مسالمت‌آميز اسلام‌گرايان مصر و كنش خشونت‌بار اسلام‌گرايان ليبي در جريان تحولات سال 2011 م. گرديد، پرداخته است. بر اساس نظريه مذكور كاركرد خرده نظام‌هاي درون هر جامعه عامل عمده تاثيرگذار بر كنش افراد و جريان‌هاي موجود در آن جامعه بوده است. ما نيز همراه با نظريه پارسونز بر آن هستيم كه وجود درگيري و منازعه در هر جامعه اجتناب‌ناپذير بوده. اما كاركرد صحيح هر يك از خرده نظام‌ها و به ويژه شكل‌گيري جامعه مدني در هر جامعه سبب كنش‌هاي مسالمت‌آميز و عملكرد افراد و گروه‌ها در چارچوب جامعه مدني و قوانين شده است. بر اين اساس، بررسي عملكرد خرده نظام‌هاي درون هر يك از دو كشور مورد اين مطالعه بوده است. فلذا بر اساس كاركرد يا بدكاركرد خرده نظام‌هاي سياسي، اقتصادي، فرهنگي - اجتماعي و جامعه‌گي هر يك از اين دو جامعه، كنش جريان‌هاي اسلام‌گرا نيز مسالمت‌آميز يا خشونت‌بار بوده است.

This article is based on structural functionalism and relying on the action theory of Talcott Parsons, and describes factors caused nonviolent action of Islamists in Egypt and Libya’s Islamists violent actions during the events of 2011. The theory argues that the function of subsystems within the community is the major factors that influence the actions of individuals in society. We also agree with Parsons Theory that the conflicts in society are inevitable; however the proper function of sub-systems, and in particular the formation of civil society in communities cause nonviolent actions and greater performance of individuals and groups within civil society. Accordingly the performances of the sub-systems in both countries were assessed. Findings indicated that the functions of political, economic and cultural sub-systems led to nonviolent or violent actions of Islamism movements.