ماهيت وحي و نقش پيامبر

the Nature of Revelation and Role of Phrophet

اين مقال بر آن است كه دو ديدگاه در باب وحي و نقش پيامبر را مورد بررسي قرار دهد. ديدگاه اول معتقد است كه قرآن هم لفظ و هم معنا و محتواي آن وحي الهي است كه پيامبر فقط نقش ابلاغ و تبيين آموزه‏هاي آن را به عهده دارد و از جانب خود نمي‏تواند آن را كم و زياد كند. ديدگاه دوم، ديدگاه آقاي دكتر عبدالكريم سروش است كه بر آن است وحي دو جنبه دارد: 1 . جنبه بي‏صورت وحي، 2 . جنبه صورت وحي. وحي از سنخ تجربه ديني است كه افراد با خدا مواجه مي‏شوند و اموري را دريافت مي‏نمايند كه آن جنبه بي‏صورت وحي است ولي آنها با توجه به فرهنگ زمانه كه از جنس علوم ناقص هستند صورتي بر اين امر بي‏صورت مي‏افكنند كه اين صورت براي فرهنگ‏هاي ديگر كارايي لازم را ندارد. بنابراين قرآن با توجه به صورت آن‏كه متاثر از فرهنگ زمانه است براي اقوام و ملل ديگر مفيد و رهايي‏بخش نيست. در اين مقال، ديدگاه دوم مورد نقد و بررسي قرار گرفته و آشكار شده است كه چنين عقيده‏اي با قران و مباني عقلي ناسازگار است كه نمي‏توان از آن دفاع نمود و نيز دلايلي براي اتقان و صحت ديدگاه اول مطرح شده است.

In this paper on attempt was made at explaining and criticizing two view points on the nature of revelation and role of prophet. The first one hold that Quran is divine revelation literally and meaningly and that prophet only undertook role of communication and explaining of itʹs doctrines. The second one is viewpoint of Dr. Sorosh who hold that revelation has two aspects:. 1. aspect of formless of it; 2 . aspect of itʹs form. He also believe that revelation is from type of religious experience which experincer encounters with God and then, they receive some informations. But they throw froms on it derived of culture of his time. Therefore. These forms are not suite for other cultures. In this paper, the second view point is criticized and prove that such view point is incompatible with intellectual principles. and Quranic doctrines. And also it is being become clear that first view point is compatible with Quran and reason.