فلاح و موكشه در آراي امام خميني(ره) و شنكره

Salvation and Mokša in Imam Khomeini and šankaraʹʹs Opinions

فلاح و رستگاري در آراي امام خميني(ره) با عنايت به آياتي كه در اين باب در قرآن كريم آمده، با دو ركن مهم معرفت و عمل پيوند يافته و از سوي ديگر تحت تاثير انديشه توحيدي ايشان رنگ ويژه اي گرفته است. تزكيه نفس، تقواي الهي و تسليم در محضر حق واحد و مطلق، از مقوله عبوديت مخلصانه است كه در آراي امام، منهاج فلاح و رستگاري محسوب مي شود و دل كندن از هرچه جز اوست و دل سپردن به او، عين نجات و فلاح به شمار مي آيد. اقوال و آراي «شنكره»?ankara)) حكيم و عارف نامدار قرن 8 و 9 ميلادي و بنيان گذار مكتب ادويته ودانته (Advaita-Vedanta) نيز در باب «موكشه» (a?Mok) و نجات كاملاً مبتني بر وحدت وجود بوده و مستلزم دل كندن از جهان موهوم مي باشد. در آراي شنكره مقوله معرفت به اصل يگانگي برهمن و آتمن، ركن مهمي است كه موكشه در گرو آن مي باشد؛ عمل نيك نيز گرچه در برخي اقوالش مدنظر قرار گرفته، اما در كل از جايگاه مهمي - دست كم براي صاحبان انديشه و معرفت كه در سطوح بالايي از ادراك قرار گرفته اند - برخوردار نمي باشد.

According to Imam Khomeini, based on the verses of the holy Quran, salvation is equally bound to the two important principles of, knowledge and behavior, In the meantime salvation is influenced by his concept of monotheism. Self-purification, virtuosity and submition only to God symbolize mere servitude which in Imam’s opinion is the route to salvation dismissing whatever alien to God and allegiance to whatever associated with Him is the salvation in itself. Also the thought of –?ankara, the famous philosopher and mystic in the 8th & 9th Century the founder of Advaita-Vedanta school, about Mok?a and salvation is based on the integrity of existence and dismissing the mundan. From the viewpoint of ?ankara, knowledge to the unity of Brahman and Atman is an important principle upon which Mok?a is based. However, although some of his statements show attention to behavior as salvation requirement, on the whole behavior does not take a paramount position in his thoughts as most outstanding thinkers would suggest.