تحليل‌هاي نادرست از قاعده اعتدال ارسطو، حسين اترك

Some Unwarranted Interpretations of Aristotle’s Moderation Rule

قاعده اعتدال هسته مركزي فضيلت‌گرايي اخلاقي ارسطو است. بر اساس اين قاعده، همه فضايل اخلاقي در حد وسط قرار دارند و رذايل اخلاقي همه ناشي از افراط و تفريط در اعمال و عواطف است. شارحان و ناقدان گاه در فهم اين قاعده مهم دچار اشتباه و اختلاف شده‌اند؛ يكي از نقاط اختلاف تفسير معناشناختي يا عمل‌گرايانه از قاعده اعتدال است؛ تفسير اعتدال به حد وسط دقيق و به اعتدال كمّي، عدم انطباق قاعده اعتدال بر همه فضايل، نسبت دادن افراط و تفريط به فضيلت و ايجاد رابطه خطي بين فضايل و رذايل از جمله تحليل‌هاي نادرست در قاعده اعتدال است. اين مقاله درصدد بيان تحليل‌هاي نادرست از قاعده اعتدال و اصلاح آنهاست.

Moderation rule constitutes the core of Aristotle’s’ virtue ethics. On the basis of this rile, all virtues lie at the middle and the vices originate from taking the extremes in actions and emotions. Elaborating on this rule, commentators and critics of Aristotle have sometimes made unwarranted interpretations of this rule. Examples in point are the semantic pragmatic interpretation of the rule, the interpretation of moderation as the accurate mean which is equidistant from the two extremes, the fact that moderation rule does not conform with all virtues, attributing excess and defect to moderation, and making a linear equation between virtues and vices.