كاربرد زيباگرايي و هنر در تربيت ديني

The application of aesthetics and art in religious training

اين نوشته، افزايش اثر بخشي آموزه‌هاي ديني را در چارچوب پاسخ گويي به مفاهيم زيباشناسي، نمادهاي هنري، تربيت هنري و ارتباط آن‌ها با تربيت ديني بررسي نموده است. اين مطالعه با روش علمي- مروري و با استفاده از مباني ديني، ادبيات، هنر و زيباشناسي به شكل پژوهش تلفيقي به تجزيه و تحليل سوالات پژوهش و نهايتا استنتاج يافته‌هاي تحقيق پرداخته است. اين تحقيق نشان داد كه 1. اوج مفهوم زيبا شناسي به زيبايي مطلق يعني خداوند بر مي‌گردد و گرايش به زيبايي ريشه فطري داشته و بر اين اساس هنرو خلق آثار هنري جلوه بارز زيبايي است.2.يكي از مولفه هاي مرتبط با تربيت هنري و زيباشناسي، مفهوم نمادها است. نمادها به شكل بيان نمادين و در قالب رنگ، شكل، صدا و به اشكال عيني – تمثيلي و ذهني در آيات قرآن در معنايي غير ظاهري مثل ايمان، صبر و گذشت به كار رفته‌اند. 3. استفاده از هنرهاي بصري مثل رنگ، گل و زيبايي‌هاي طبيعت، در تلفيق با هنرهاي ديگر مي‌تواند در تربيت ديني موثر باشد.

This paper addresses the effectiveness of religious teachings in the framework of answering to aesthetic concepts, artistic symbols, artistic training and their relations to religious training. In this research study the methodology used is the review using religious foundations, literature, art, and aesthetics in mixed method to analyze the research questions and extraction of the findings which are as follows: 1. The crux of the concept of aesthetics refers to absolute beauty , namely, God, which roots in nature of the beings. 2. The concept of symbols is one of the related parameters to religious training; the symbols are used in the form of color, voice, objectively and subjectively to show the connotational concepts such as faith, patience, and forgiveness. 3. Using visual arts such as color, flower, and natural beauty, in combination with other arts can be effective in religious training.