ارزيابي شنوايي در بيماران مبتلا به ديابت شيرين نوع II

Evaluation of hearing in patients with type II diabetes mellitus

زمينه و هدف: ديابت شيرين يك بيماري متابوليك پيش‏رونده است. وجود تناقض بين نتايج بررسي ارتباط بين آسيب‏ شنوايي و بيماري ديابت حاكي ‏از واكنش پيچيده بيماري بر مسير شنوايي است. در اين مطالعه ويژگي شنوايي مبتلايان به ديابت شيرين نوع II با استفاده ازآزمون‏هاي رفتاري و الكتروفيزيولوژيك مورد بررسي قرار گرفت. روش بررسي: در اين مطالعه مقطعي 30 فرد مبتلا ‏به ديابت شيرين نوع II در محدوده سني 45-40 سال با ميانگين سني 7/43 و انحراف معيار 3/1 و 30 فرد سالم همتا با ميانگين سني 5/41 و انحراف معيار 5/1 سال با آزمون‏هاي پاسخ شنوايي ساقه مغز و اديومتري تن‏ خالص ارزيابي و نتايج در دو گروه مقايسه شد. يافته‏ها: آستانه شنوايي افراد ديابتي در محدوده هنجار به‏دست‏آمد. اما بين گروه ديابتي و هنجار، تفاوت آماري معني‏داري در زمان نهفتگي مطلق امواج III،I و V و نيز زمان نهفتگي بين قله‏اي امواج III-V، I-III و I-V مشاهده شد(p < 0/05). نتيجه‏گيري: افزايش زمان نهفتگي امواج پاسخ‏هاي شنوايي ساقه مغز نشان‏دهنده كاهش سرعت انتقال عصب شنوايي در بيماران ديابتي است و از ‏آنجا كه اين ناهنجاري مي‏تواند قبل از بروز كم‏شنوايي رخ دهد، استفاده از پاسخ‏هاي شنوايي ساقه مغز مي‏تواند به‎عنوان يكي از ابزارهاي بررسي تاثير ديابت بر سيستم عصبي شنوايي قبل از بروز كم‏شنوايي، سودمند باشد.

Background and Aim: Diabetes mellitus is a progressive metabolic disease. Studies about the relationship between diabetes mellitus and auditory impairment have shown variable results in supporting the fact that diabetes may have a complex repercussion on the auditory pathways. We aimed to evaluate hearing in patients with type II diabetes mellitus with behavioral and electrophysiological auditory tests. Methods: In a cross-sectional study, we assessed 30 patients with type II diabetes mellitus with the mean age of 43.7 (SD: 1.3) years, ranging 40-45 years, and 30 matched healthy subjects with the mean age of 41.5 (SD: 1.5) years. Subjects were evaluated using auditory brainstem response (ABR) and pure tone audiometry. The results were compared between two groups. Results: Pure tone audiometry was normal. There was a significant increased latency for waves I, III, and V, and also, interpeak latencies of I-III, III-V, and I-V waves (p < 0.05). Conclusion: ABR latency prolongation indicates abnormal nerve conduction velocity in patients with type II diabetes mellitus. ABR can be an important clinical tool for evaluating diabetes influence on cochlear nerve conduction velocity before hearing loss occurs in these patients.