معناشناسي واژه روحانيت

The Semantics of the Term Spirituality

معناشناختي واژه روحانيت با بررسي واژگان روح، روحاني و روحانيت آغاز مي‌شود. در بيشتر كاربردهاي لغوي، روح به‌معناي روان و نفس است كه معنايي مقابل جسم دارد. هنگامي كه اين واژه با موجودي ديگر همراه مي‌شود، معناي موجودي معنوي، طيب و طاهر مي‌گيرد. روح در معناي اصطلاحي آن، چه اصطلاح فلسفي و چه اصطلاح جامعه‌شناختي، يا حتي علوم ديگر، معاني مختلف مي‌يابد. در فلسفه بر جوهر مجرد و نفس ناطقه و در جامعه‌شناسي بر دانش‌آموختگان علوم حوزه، اطلاق مي‌شود. معناشناختي اين واژه با بررسي كاربرد آن در تاريخ ادبيات و كتاب‌هاي ايران، ادامه يافته است. اين بررسي در پاسخ اين پرسش كه كاربرد اين واژه از چه زماني و چرا در تاريخ ادبيات ايران، براي اشاره به دانش‌آموختگان علوم حوزوي، به‌كار رفته است؟ سه تحليل را به‌دست داده است: 1ـ مشابهت‌سازي شرق‌شناسان؛ 2ـ استعداد و ظرفيت عالمان شيعه براي تسري‌دادن معناي لغوي به آنان؛ 3ـ گذار روحانيت از حيات علمي به حيات اجتماعي.

The semantics of the term "spirituality" begins with reviewing the terms spirit, spiritual and spirituality. In its most literal applications, the term spirit means soul and psyche which has an opposite meaning to body. When it is used as an adjective for another entity, this entity takes the meaning of a spiritual and pure entity. The term "spirit" in its technical meaning, whether philosophical or sociological or even in other sciences, has different meanings. In philosophy, it refers to immaterial substance and intellective soul and in sociology to those who graduated in seminary sciences. The semantics of this term continues by reviewing its application in the history of literature of Iran and Persian books. In answering the question when and why the term "spiritual" has been applied to those who graduated in seminary sciences in the history of literature of Iran, the present paper provides three analyses: 1- similarities made by Orientalists; 2- Shiite scholarsʹ capacity for applying the term to them; 3- religious scholarsʹ transition from intellectual life to social life