كليدواژه :
اسلامي سازي , بومي سازي , تجدد , تحليل گفتماني , آسيب شناسي , علوم سياسي , مطالعات بينارشته اي , سنت
چكيده فارسي :
علوم سياسي از سال 1277 كه پايش به كشور ما باز شد تا زمان حاضر شاهد فراز و نشيب فراوان بوده است. اين رشته در سال 1313 در دانشگاه تهران ذيل رشته حقوق قرار گرفت و به دليل متاثر بودن از آن، رنگ و بوي فرانسوي داشت. در فصلي ديگر، اين سلطه از بين رفت و گرايش هاي اثبات گرايانه و انگلوساكسوني جايگزين شد. طبق يك طبقه بندي مي‌توان آسيب هاي مرتبط با اين رشته را به آسيب‌ها ي مربوط به نظام سياسي ـ اجتماعي (شامل عدم وجود راهبرد جامع، ارتباط با گفتمان مسلط، توسعه ناكافي نهادهاي مدني علمي، توهم استغنا از علوم سياسي، ارتباط ناقص با دستگاه هاي اجرايي، ابهام وحدت دو نهاد حوزه و دانشگاه، نابسندگي معيارها، دست دوم بودن علوم انساني و فرار نخبگان)، آسيب هاي مربوط به انديشمندان (اعم از تحويل علوم سياسي به علوم ديگر، ابهام ارتباط سنت و تجدد، رضايت بخش نبودن سطح دانش سياسي اسلامي، ابهام در بومي سازي، ابهام در اسلامي سازي، ناكافي بودن مطالعات بينارشته اي، بحران روش، آشفتگي مفاهيم، خودسانسوري، مردمي نبودن زبان و ايديولوژيك و سياست زده شدن علوم سياسي) و آسيب هاي مرتبط با دانش پژوهان (شامل عدم تناسب با سطح دانش پژوهان و بحران كار) تقسيم نمود.
چكيده لاتين :
Political science since its introduction in Iran in 1277/1888 has undergone lots of ups and downs. This course became a sub-division of law course at Tehran University in 1313/1934 and because of being influenced by law, took a French flavor. In later stages, this domination disappeared and was replaced by positivistic and Anglo-Saxon trends. Based on a classification, the shortcomings of this discipline could be classified in politico-social problems (including lack of comprehensive strategy, its relation to dominant discourse, insufficient development of civil and scientific institutions, illusion of irrelevance of political science, improper relation with executive system, ambiguity of unity of university and Hawzeh, insufficient criteria, second-orderness of political science and brain drain); shortcoming in part of scholars (such as reduction of political science to other sciences, ambiguity of the relation between tradition and modernity, unsatisfactory level of Islamic political knowledge, vagueness of indigenization, vagueness of Islamization, insufficient interdisciplinary studies, method crisis, confusion of concepts, self- censorship, absence of popular language and politicization and ideologicization of political science)and shortcomings in part of students (including disproportion with students’ level and employment crisis).
