مقايسه تاثير تمرينات بدني، ذهني و ذهني- بدني بر قابليت تعادل دانش‌آموزان نابينا

Comparing the effect of mental, physical and mental- physical exercises on the balance capability of blind students

چكيده مقدمه: هدف پژوهش حاضر، مقايسه تاثير تمرينات بدني، ذهني و ذهني- بدني بر قابليت تعادل دانش‌آموزان نابينا بود. مواد و روش‌ها: شركت كنندگان پژوهش تجربي حاضر، 30 دختر (با ميانگين سن گروه تمرينات ذهني 2/9 سال، گروه تمرينات بدني 2/8 سال و گروه تمرينات ذهني- بدني 6/9 سال) با تيزي ديد حداكثر 05/0 ديوپتر در چشم برتر (با استفاده از عينك) بودند كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده به سه گروه ده نفره (تمرينات بدني، تمرين ذهني و تمرين تركيبي (ذهني- بدني) تقسيم شدند. مدت زمان مداخله گروه‌ها 8 هفته دو جلسه‌اي در رژيم زماني 45 تا 60 دقيقه در هر جلسه بود. قابليت تعادل ايستا و پويا به ترتيب توسط آزمون‌هاي Romberg و تخته تعادل اندازه‌گيري شد. تحليل آماري داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 و از طريق آزمون‌هاي t Independent، ANOVA و آزمون تعقيبي Tokey صورت گرفت (سطح معني‌داري 95 درصد و ميزان 05/0 ? ?). يافته‌ها: در تعادل ايستا تفاوت معني‌داري ميان گروه‌ها وجود نداشت، ولي در تعادل پويا، تنها روش تمرين تركيبي موجب توسعه قابليت تعادل پويا شد. به علاوه، مقايسه‌هاي بين گروهي برتري معني‌دار اين روش نسبت به هر يك از روش‌هاي تمرين ذهني و بدني را نشان داد. نتيجه‎گيري: عدم وجود تفاوت معني‌دار در متغير تعادل ايستا ميان گروه‌هاي سه‌گانه نشان دهنده ساز و كارهاي اصلاحي و جبراني است، ولي در فعاليت‌هايي كه با حركت توام است و پيچيده‌تر مي‌گردد، براي رشد قابليت تعادل بهتر است تركيب تمرينات ذهني و بدني به كار رود. كليد واژه‌ها: تمرينات ذهني، تمرينات بدني، تمرينات ذهني- بدني، قابليت تعادل، دانش‌آموزان نابينا

Abstract Introduction: The purpose of present research was to compare the effect of mental, physical and mental- physical exercises on the balance ability of blind students. Materials and Methods: Subjects of this semi-experimental research were 30 daughters with the maximum visual acuity of 0.05 Diopter in the dominant eyes, who were selected through a simple non-probability sampling method. They were randomly divided into 3 equal groups of mental exercises (mean age 9.2 years); physical exercises (mean age 8.2 years) and combined exercises (mean age 9.6 years). Each group participated in an 8-week program consisted of 2 weekly sessions of 45 to 60 minutes each. The capability of static and dynamic balance was measured by Romberg and Balance beam tests respectively. Obtained data were statistically analyzed via independent t test, one way ANOVA and Post hoc Tukey test using SPSS software, version 18 (significance level was set at P ? 0.05). Results: Results showed that there was no significant difference between the above mentioned three practice methods considering static balance. Regarding to the dynamic balance, combined practice was the only method that resulted in a significantly improved performance. Moreover, between-group comparisons indicated significant advantage of combined method over either mental or physical practice alone. Conclusion: Based on the results of this study, it is concluded that a compensatory corrective mechanism is the possible cause of non significant differences between the static-balance performances of the three studied groups. Combined mental and physical practices may improve balance ability during execution of complicated movements. Keywords: Mental practices, Physical practices, Mental- physical practices, Balance capability, Blind students