مقايسه استقامت عضلات ثبات دهنده كمري- لگني در زنان ورزشكار مبتلا و غير مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال

The comparison of the lumbopelvic stabilizer muscle endurance in female athletes with and without patellofemoral pain syndrome

چكيده مقدمه: گزارش شده است كه راستاي نامناسب اندام تحتاني و درد پاتلافمورال (Patellofemoral pain يا PFP) مرتبط با ضعف عضلات ران مي‌باشد. كنترل و ثبات ناحيه مركزي بدن مستلزم قدرت كافي در عضلات ران و تنه و هماهنگي بين آن‌ها است. هدف از انجام اين تحقيق، مقايسه استقامت عضلات ثبات دهنده كمري- لگني در زنان ورزشكار مبتلا و غير مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال بود. مواد و روش‌ها: در تحقيق حاضر 30 ورزشكار زن مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال با ميانگين و انحراف استاندارد سني 75/2 ± 60/21 سال، قد 073/0 ± 165 سانتي‌متر و وزن70/8 ± 70/60 كيلوگرم و 30 ورزشكار زن غير مبتلا با ميانگين و انحراف استاندارد سني 63/2 ± 77/20 سال، قد 063/0 ± 164 سانتي‌متر و وزن66/6 ± 53/60 كيلوگرم در رشته‌هاي واليبال، بسكتبال و هندبال در سطح باشگاهي شركت كردند. اندازه‌گيري استقامت عضلات ثبات دهنده كمري- لگني در چهار طرف با استفاده از آزمون‌هاي عملكردي McGill شامل آزمون خم كردن تنه، آزمون باز كردن تنه (آزمون تعديل شده Biering-Sorensen) و آزمون پل زدن به چپ و راست انجام شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آمار توصيفي Independent t در برنامه SPSS نسخه 13 با سطح معني‌داري 05/0 = P استفاده گرديد. يافته‌ها: بين استقامت عضلات ثبات دهنده كمري- لگني در گروه مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال و گروه غير مبتلا تفاوت معني‌داري وجود داشت (001/0 = P) و بيشترين تفاوت بين دو گروه در استقامت عضلات ثبات دهنده قدامي تنه (عضلات شكم) مشاهده شد. با توجه به نتايج تحقيق احتمال مي‌رود زنان جوان مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال داراي استقامت كمتري در عضلات ثبات دهنده كمري- لگني نسبت به زنان سالم باشند. نتيجه‎گيري: با توجه به نتايج تحقيق، تمرينات استقامتي عضلات ثبات دهنده كمري- لگني جهت پيشگيري و يا به عنوان يكي از اجزاي درمان سندرم درد پاتلافمورال در افراد مشابه با شرايط و ويژگي‌هاي نمونه‌هاي تحقيق حاضر پيشنهاد مي‌شود. كليد واژه‌ها: سندرم درد پاتلافمورال، ورزشكاران زن، عضلات ثبات دهنده كمري- لگني، استقامت عضلاني

Abstract Introduction: Decreased hip muscles strength has been implicated to lower-extremity malalignment and patellofemoral pain. Proximal muscle groups including the lumbopelvic stabilizer muscles are responsible for postural control and body stability. Strengthening in these keys muscles have not been investigated in previous studies. The purpose of this study was to compare the lumbopelvic stabilizer muscles endurance in female athletes with and without patellofemoral pain syndrome. Materials and Methods: Thirty female athletes diagnosed with patellofemoral pain syndrome (mean ± SD age; 21.60 ± 2.75 year, mean ± SD weight; 60.70 ± 8.70 kg, mean ± SD height; 165 ± 0.073 cm) and thirty asymptomatic females athletes (mean ± SD age; 20.77 ± 2.63 year, mean ± SD weight; 60.53 ± 6.66 kg, mean ± SD height; 164 ± 0.063 cm) with history of 3 years participating in volleyball, basketball or handball training were recruited in this study. The protocol established by McGill was used to determine the muscle endurance of the lumbopelvic stabilizer muscles. The protocol consists of four tests that measure all aspects of the torso via isometric muscle endurance: trunk flexor test, trunk extensor test (Biering Sorensen test), left and right lateral musculature tests (Side bridge test). Data were analyzed using the Independent samples t-test in SPSS software. The significance level set at P < 0.05. Results: The results showed a statistically significant difference between two groups for lumbopelvic stabilizer muscles endurance (P = 0.001). The greatest differences were found in anterior part of the lumbopelvic muscle endurance (abdominal muscles). The results indicated that young women with patellofemoral pain are less likely to demonstrate endurance in lumbopelvic stabilizer muscles than age-matched control group women who are not symptomatic. Conclusion: The lumbopelvic stabilizer muscles endurance training would be proposed for prevention and treatment of patellofemoral pain. Keywords: Patellofemoral pain syndrome, Female athletes, Lumbopelvic stability, Endurance muscles