رابطه‌‌ي تناسب فرد- سازمان با رضايت شغلي مديران پرستاري بيمارستان‌هاي منتخب آموزشي شهر اصفهان

Evaluating the Relationship between Individual-Organization Fit and Job Satisfaction among Nursing Managers in University Hospitals of Isfahan, Iran

مقدمه: انساني در هر سازمان جز مهم ترين منابع سازمان به شمار م يرود. هر چه تناسب فرد - سازمان بيشتر باشد، پيامدهاي شغلي مثب تتر خواهد بود. از آن جا كه تلاش هر فرد ناشي از انگيزش و رضايت او م يباشد، انگيزش و رضايت فرد پيش نياز مهمي براي انجام كار به صورت اثربخش م يباشد. اين مقاله به منظور تعيين رابط هي تناسب فرد - سازمان و رضايت شغلي مديران پرستاري بيمارستان هاي منتخب آموزشي در سال 1390 انجام شده است. روش بررسي: اين پژوهش به صورت يك مطالع هي توصيفي- همبستگي انجام گرفت. جمعيت مورد مطالعه، 150 نفر از مديران پرستاري بيمارستان هاي منتخب آموزشي اصفهان (شامل بيمارستان هاي الزهرا، كاشاني، فيض، نور و علي اصغر، شهيد بهشتي، فارابي، چمران، موسي كاظم، سيد الشهدا، امين) در سال 1390 بودند. اطلاعات از طريق دو پرسش نامه ي استاندارد تناسب فرد- سازمان و رضايت شغلي كه روايي آ نها با روش تاييد شد، جمع آوري گرديد. داده ها با نرم افزار (r2 = 0/ و ( 86 (r1 = 0/92) Cronbach alpha محتوايي و پايايي آن ها با روش محاسب هي ضريب و در سطح Pearson نسخه 16 و با روش هاي آماري در سطح توصيفي به صورت درصد، ميانگين، انحراف معيار، ضريب همبستگي SPSS و رگرسيون چندگانه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. t استنباطي با استفاده از آزمون يافته ها: از ميان مولفه هاي تناسب فرد، ميانگين مولفه هاي ويژگي شغلي و علايق بالاتر از سطح متوسط و ميانگين مولف ههاي دانش، مهارت، شخصيت پايين تر از سطح متوسط و در مجموع ميانگين تناسب فرد كمتر از سطح متوسط بود. همچنين ميانگين مولفه هاي تناسب سازمان (اهداف و ارزش ها) بالاتر از سطح متوسط بود. از ميان مولفه هاي رضايت شغلي، ميانگين مولفه فرصت، بالاتر از حد متوسط و ميانگين مولف ههاي كار، درآمد، همكاران و سازمان پايي نتر از حد متوسط و در مجموع ميانگين رضايت شغلي كمتر از سطح متوسط بود و در نهايت ضريب همبستگي ساده بين مستقيم و معن يدار به P ? 0/ تناسب فرد- سازمان و رضايت شغلي در مديران پرستاري بيمارستا نهاي آموزشي منتخب شهر اصفهان در سطح 05 دست آمد و نتايج رگرسيون چند متغيره نيز نشان داد كه رابطه ي بين تناسب فرد- سازمان و رضايت شغلي معني دار بوده است. نتيجه گيري: با توجه به اين كه ميزان تناسب فرد- سازمان و در نتيجه رضايت شغلي در مديران پرستاري پايين تر از سطح متوسط بود و اين امر در نهايت منجر به كاهش اثربخشي در فعاليت ها مي شود، بر عهد هي مديران بيمارستان مي باشد كه در راستاي تناسب افراد با سازمان، در انتخاب نيروها توجه لازم را مبذول نمايند و شرايط لازم را جهت افزايش اين تناسب فراهم نمايند تا نيل به اهداف سازماني سريع تر فراهم گردد. واژه هاي كليدي: تناسب فرد- سازمان؛ رضايت شغلي؛ مديران پرستاري