سياست در عصر اطلاعات از منظر پسا مدرنيسم

Policy in the Age of Information from the Postmodernist Perspective

در نگاه اول، رويكرد غالب و جاافتاده بسياري از متفكران بر اين است كه گسترش تكنولوژي اطلاعات باعث ايجاد صلح، همبستگي و نزديكي بشر، ايجاد و گسترش دموكراسي، حفظ آزادي و تقويت جامعه مدني مي‌شود. رويكرد ديگري نيز وجود دارد كه چندان اين نگاه كارآمد و مورد اجماع را قبول ندارد و نقدهاي اساسي بر آن ‌وارد مي‌كند. اين نوشتار سعي دارد از زاويه ديد نفي گرايانه و به شدت بدبين پسا مدرنيسم، سياست در عصر اطلاعات را مورد واكاوي قرار دهد. شكل دولت الكترونيك، امنيت، اطلاعات كارآمد، ديپلماسي و دموكراسي ديجيتالي را پذيرفتن، اما در نهايت در محتوا حركت كردن به سمت نگرش‌هاي راديكالي كه شكي بزرگ در مباني و اعتقاد سياسي خوش‌بينانه به عصر اطلاعات مي‌اندازد. عصر اطلاعات از منظر پسا مدرنيسم در عصر اطلاعات خود را به سه گونه جامعه انضباطي، جامعه كنترلي و جامعه شبيه‌سازي‌شده، داراي متافيزيك‌هاي كد متبلور مي‌سازد كه سامانه‌هاي پيچيده امنيت، كنترل، ساختاري نرم و خاموش را ترسيم مي‌كند.

The popular approach taken by many thinkers is that the development of information technology should create peace, bring humans closer, establish democracy, and promote freedom and civil society. There is another approach that is not in agreement with this consensus, and that poses fundamental critiques of it. This article attempts to explore politics in the age of information from postmodernism’s severely pessimistic perspective: accepting electronic government security, effective information, digital democracy and diplomacy in format, and in content, moving towards radical attitudes which casts a great doubt on the fundamentals, and the optimistic political beliefs in the age of information. From the perspective of postmodernism, the age of information manifests itself through three forms of disciplinary society, control society, and simulated society with metaphysics of code that delineate complex systems of security, control with soft and silent structure.