قدرت نرم و امنيت پايدار جمهوري اسلامي ايران در پرتو بازتوليد سرمايه اجتماعي

Soft power and sustainable security of Islamic Republic of Iran in the light of production of social capital

از ديرهنگام مفهوم امنيت در مقام دانش‌واژه‏اي غليظ، قابل حس و خواستني، اما غيرشفاف، ديرادراك و توهم‏زا در تاريخ بشر حضور يافته و اين ابهام در بستر تغيير و تحولات پيچيده ناشي از فشردگي زمان و مكان در عصر انقلاب فناوري ارتباطات‌ـ اطلاعات روزافزون شده است. شايد «زندگي امن» نخستين و عالي‏ترين تمناي بشر است، زيرا در سايه تحقق آن ساير درخواست‌ها امكان تحقق مي‌يابد. از اين رو، «جامعه امن» در نگاه استراتژيست‏هاي مدرن زيربناي توسعه پايدار تلقي مي‏شود و در مقام اهميت، همنشين قدرت و منافع ملي است. هدف مقاله آن است كه فرصت‌ها و چالش‌هاي تحقق امنيت پايدار جمهوري اسلامي ايران را با رويكرد قدرت نرم مورد بررسي قرار دهد. فرضيه تحقيق بر اين پايه استوار است كه افزايش سرمايه اجتماعي به افزايش قدرت نرم و افزايش قدرت نرم به امنيت پايدار مي‌انجامد. از اين رو، سرمايه اجتماعي به مثابه «چسب اجتماعي»، دستاوردي است از روابط بين افراد و گروه‌ها كه بدون اين روابط، به دست آوردن آنها ناممكن است. سرمايه اجتماعي مي‌تواند موجب تقويت همكاري و به طور هم‌زمان گسترش روابط حمايتي دوجانبه (مردم‌ـ مردم و حاكميت‌ـ مردم) شود. روش تحقيق بر پايه مطالعه اسناد مكتوب، اينترنتي و تحليل محتواست. نتيجه تحقيق مويد اين حكم الهي است: «فمن اعتدي عليكم، فاعتدوا عليه بمثل مااعتدي عليكم». لازمه موفقيت و پيروزي در رزمگاه جنگ نرم به كارگيري سلاحي از همان جنس است.

Historically, concept of security has been tangible and desirable knowledge of word and at the same time it has been an imaginary and ambiguous concept. This problem has changed because of complex developments especially in relation to time and place density in the era of revolution in information and communication technologies. Perhaps, “safe life” is the first and greatest human desire, because other requests can be fulfilled in light of its realization. Hence, “security community” is considered as a foundation for sustainable development and companion of power and national interests in viewpoint of modern strategists. The aim of article is scrutiny of the opportunities and challenges of sustainable security in Islamic Republic of Iran in term of soft-power approach. The research hypothesis is that increase in social capital results in an increase in soft power and, an increase in soft power result in sustainable security. Hence, social capital as “social glue” results from relationships between individuals and groups that without these relationships, it is impossible to obtain it. Social capital can strengthen cooperation and simultaneously broaden protective mutual relations (people-people and government - people). The research method is based on written documents, Internet resources and content analysis. Results of research emphasize a verse from the Koran:” prerequisite of victory in software conflict is the use of soft weapon on the soft battle field”.