امنيت هستي‌شناختي و مسايل امنيتي خليج‌فارس بعد از انقلاب اسلامي ايران

The Ontological Security in Persian Gulf after the Islamic Revolution of Iran

نظريه سازه‌انگاري به علت بهره‌بردن از ديد انساني به موضوعات، اين امكان را براي پژوهشگر فراهم كرد تا ضمن تلاش براي يافتن قواعد و هنجارها از خصلت‌هاي ويژه انسان غافل نگردد و براي انسان به عنوان يك عنصر موثر در عرصه سياست نقشي تاثيرگذار قايل شود. در نتيجه هويت، منافع، اهداف، نيت‌ها و بسياري از مواردي كه مختص انسان هستند نيز در مطالعات امنيت جايگاه ويژه‌اي يافتند. امنيت‌هستي‌شناختي از اين منظر به امنيت مي‌نگرد. اين نظريه در پي روشن ساختن برخي منازعات غيرعقلاني است و سير مطالعات نويني كه به سمت ثبات در عرصه جهاني مي رود را پيشنهاد مي دهد. پس از وقوع انقلاب اسلامي ايران تعارضات هويتي ايران با كشورهاي منطقه خليج‌فارس افزايش يافت و در عين حال برخي قدرت‌ها كه خواهان بازگشت ايران به جايگاه و نقش قبلي‌اش بودند به اين تعارضات دامن زدند و لذا نظام اعتماد پايه كشورهاي منطقه را دچار بي‌ثباتي كردند. لذا وقوع انقلاب اسلامي تهديد كننده امنيت هستي‌شناختي كشورهاي منطقه محسوب مي‌شود.

Constructivism theory by employing a humanistic vision to issues has provided the opportunity of considering the special characters of human in political studies. Therefore factors such as identity, benefits, purposes, intentions, and many other issues found important role in security Studies. Ontological Security employed this approach to security matters. This theory seeks to clarify the irrational conflicts while proposes new research trend toward global stability. After Islamic revolution of Iran, confrontation between Iranian identity with other countries in the Persian Gulf region increased. Meanwhile there were huge efforts against Iran which resulted in instability and lack of trust between regional countries. Hence, Islamic revolution of Iran is considered as a threat to the ontological security of the countries of the region.