بررسي انواع كنايه در ديوان محمدتقي بهار

A Study of Different Kinds of Irony in Mohammad Taghi Bahar’s Poetry

يكي از مهم‌ترين ابزار زباني و بياني شاعر در ارايه و اشاعه‌ي انديشه‌هاي خود فن «كنايه» است. كنايه نوعي بيان غيرمستقيم است كه در تاثيرگذاري سخن؛ خواه منظوم، خواه منثور نقشي مهم ايفا مي‌كند. محمدتقي بهار (ملك‌الشعرا) شاعر كم‌نظير عصر مشروطه كه در استواري بلاغت سخن سرآمد معاصران خود است، علاقه‌ي قابل توجهي به بيان غيرمستقيم كلام؛ يعني كنايه نشان مي‌دهد و همين شيوه باعث دل‌نشيني و شكوه‌مندي زبان شعري وي شده ‌است. نگارندگان سعي كرده‌اند كه اين هنر بياني را در شعر اين شاعر از جهت ساختار تقسيم‌بندي كنند و نكته‌هاي زباني و مفهوم بياني آن را بكاوند.

One of the most important linguistic and rhetorical devices of the poet in expressing his thoughts is “Irony”. Irony is an indirect expression that plays a vital role, either in poetry or prose. Mohammad Taghi Bahar, the Poet Laureate, was a great poet who lived at the time of Iranian Constitutional Revolution. The major characteristic that makes him unique among his contemporaries is his indiscriminate use of irony. In this paper we endeavor to identify different kinds of irony in Bahar’s poetry. The writers attempt to investigate this figure of speech in Bahar’s poetry, taking into account its categorical structures, linguistic aspects, and expressive concepts. Key Words: poet laureate, irony, diction, Iranian Constitutional Revolution.