آموزه فيض از عهد عتيق تا آگوستين تفاوت‌ها، شباهت‌ها

The Doctrine of Fayd (Emanation) from Old Testament to Augustine; Differences and Similarities

آموزه فيض، حلقه وصل مفاهيم اساسي مسيحيت است. پولس اولين كسي بود كه به اين واژه مفهومي الهياتي داد. از نظر وي، فيض عامل اصلي نجات بود. از مجموع سخنان پولس مي‌توان برداشت كرد كه فيض به ابعادي از عمل مهربانانه خدا دلالت دارد كه به‌طور رايگان، رستگاري را براي كساني كه استحقاقش را ندارند، به ارمغان مي‌آورد. پس از پولس، پدران كليسا اين مفهوم را گسترش دادند. در ميان پدران كليسا، آگوستين برجسته‌ترين نقش را در گسترش مفهوم فيض دارد، به‌گونه‌اي كه او را نظريه‌پرداز «فيض» مي‌نامند. مباحثات وي با مخالفانِ برداشت رايج از فيض، مهم‌ترين مباحث تاريخ كليسا به‌شمار مي‌آيد. پس از آگوستين، برداشت كاتوليكي از فيض تقريباً تثبيت شد. كليساي كاتوليك مخالفان ديدگاه وي را بدعت‌گذار مي‌شمردند. در اين پژوهش، سير شكل‌گيري اين مفهوم از كتاب مقدس تا زمان آگوستين و نيز برخي مباحثات او با معاصرانش مورد توجه قرار گرفته است.

The doctrine of fayd (emanation) serves as a joint point between the fundamental concepts of Christianity. Paul was the first one who assigned a theological meaning to this term. He believed that emanation is the main factor of salvation. It can be understood from all Paulʹs words that emanation is a testimony to Godʹs gracious act which freely offers salvation to those who do not deserve it. After Paul, Church fathers developed this concept. Among the church fathers, Augustine has such a most substantial role in the development of the idea of fayd (emanation) that he is known as the theorist of "emanation". His debates with the opponents of common understanding of emanation are considered as the most important debates in the history of church. Catholic understanding of emanation was almost established after Augustine. Catholic Church regards the opponents of Augustineʹs view as heretic. The present paper takes a probing look at the process of the development of this concept from the Old Testament to the time of Augustine and also at some of his debates with his contemporaries