جايگاه «جمهوري اسلامي ايران» در روابط هند و ايالات متحده آمريكا

There exists a set of myths and realities on the impact of Indo-US relations on India’s behavior towards Iran. One of such myths is that India coordinates its policy vis-à-vis Iran with Washington, an

روابط بين‌الملل آكنده از افسانه‌ و واقعيت است. در مورد روابط هند و آمريكا و جايگاه ايران در روابط اين دو كشور هم در چند سال اخير افسانه‎‌هاي فراواني ساخته شده است. برخي افسانه‌ها هند را نيازمند برقراري رابطه با آمريكا مي‌دانند و بر اين اساس، تصميمات سياست خارجي هند تابع آمريكا تلقي مي‌شود. در مقابل، برخي افسانه‌ها با توجه به اوضاع اقتصادي آمريكا و آغاز بحران اقتصادي در غرب، اين كشور را در تلاش براي يافتن بازارهاي جديد و تقويت همكاري با قدرت‌هاي در حال ظهوري همچون هند دانسته‌اند و براي نمونه به سفر اوباما به هندوستان در سال 2010 اشاره مي‌كنند. در هر يك از اين، افسانه‌ها جايگاهي متفاوت براي ايران در روابط هند و آمريكا ترسيم شده است. آن دسته از افسانه‌ها كه هند را تابع آمريكا مي‌دانند، معتقدند سياست هند در قبال ايران تابعي از روابط ايران و آمريكا است. اما دسته ديگري از افسانه‌ها معتقد به سياست خارجي مستقل براي هند در قبال ايران است. در اين مقاله تلاش شده است تا ضمن بررسي ديدگاه‌هاي مختلف در مورد روابط هند و آمريكا و جايگاه ايران در اين رابطه، موقعيت واقعي ايران در مناسبات هند و آمريكا تبيين شود. در حقيقت با توجه به منافع ملّي هندوستان و رويكرد منفعت – محور نخبگان اين كشور و نيز با توجه به مزيت‌هاي اقتصادي، امنيتي و استراتژيك ايران، جايگاه اين كشور در در سياست خارجي هند تثبيت شده است.

There exists a set of myths and realities on the impact of Indo-US relations on India’s behavior towards Iran. One of such myths is that India coordinates its policy vis-à-vis Iran with Washington, and America-India axis is damaging Indo-Iranian relationship, known for its deep rooted history of friendship and cooperation. What is reality about the involvement of the US factor in contemporary interactions between India and Iran? This is the key question for the current research, which begins with the demystification of the dominant perception of the US role in the triangle of the US–India–Iranian relationship. Then, it identifies the determining factors shaping India’s foreign policy, at large, and its policy toward Iran, in particular. It is argued that India’s approach towards Iran is determined by its foreign policymaker elite’s perception of India in the international system, its national interests as well as the emergence of new foreign policy elites. Therefore, US foreign policy is not the sole factor shaping New Delhi-Tehran interactions.