اثربخشي آموزش مهارت‏هاي زندگي بر بيان‌گري و مطلوبيت اجتماعي دانشجويان

The Effectiveness of Life Skills Training on Assertiveness and Social Desirability of Students

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش مهارت‏هاي زندگي بر بيان‎گري و مطلوبيت اجتماعي دانشجويان دانشكده علوم اجتماعي دانشگاه رازي كرمانشاه بود. از بين 500 دانشجوي سال اول، 40 دانشجو با بيان‎گري متوسط به پايين و مطلوبيت اجتماعي متوسط به بالا به صورت تصادفي در دو گروه 20 نفري به عنوان گروه گواه و گروه آزمايش جايگزين شدند. گروه آزمايش، 18 جلسه 90 دقيقه‏اي (دو بار در هفته) آموزش مهارت‏هاي زندگي دريافت كرد. گروه گواه هيچ آموزشي دريافت نكرد. شركت كنندگان هر دو گروه، قبل و پس از مداخله به مقياس بيان‏گري (لي، هالبرگ، سلمون، و هاس، 1985) و مقياس مطلوبيت اجتماعي (كراون و مارلو ،1960) پاسخ دادند. نتايج تحليل كوواريانس نشان دادند كه بين ميزان بيان‎گري و مطلوبيت اجتماعي در گروه آزمايش و گواه تفاوت معنادار وجود دارد. يافته‌ها نشان دادند كه آموزش مهارت‏هاي زندگي، بيان‎گري و مطلوبيت اجتماعي را افزايش مي‏دهد.

The aim of the present study was to examine the effectiveness of life skills training on assertiveness and social desirability of the university students studying social sciences at Kermanshah Razi university. Forty participants out of 500 first year students participated in the study. The participants, with moderate to low assertiveness and with moderate to high social desirability randomly assigned to either experimental or control groups. The experimental group received 18 life skills training sessions twice a week for 90 minutes and the control group received no treatment. The Assertiveness Scale (Lee, Hallberg, Slemon, & Haase, 1985) and the Social Desirability Scale (Crown & Marlowe, 1960) were administered to the participants before and after the intervention. Data were analyzed using the analysis of covariance method. The results indicated that assertiveness and social acceptance were significantly different in the experimental and the control groups. The findings suggested that life skills training enhanced assertiveness and social desirability.