توانايي بازشناسي حالت هاي هيجاني چهره در افراد مبتلا به اختلال وسواسي- جبري و همتايان بهنجار

The Ability to Recognize Facial Emotional Expressions in Obsessive - Compulsive Disorder Patients and Normal Peers

ابراز هيجان به كمك حالت هاي چهره ، كه در بيشتر جوامع و فرهنگ ها مشابه اند، به عنوان يكي از روش هاي ارتباطي موثر و تعامل غيركلامي از زمان چارلز داروين به شش هيجان پايه شامل شادي، غم، ترس، خشم، بيزاري و تعجب تقسيم شده است. تحقيقات فراوان نشان دهنده اختلال بازشناسي حالت هاي هيجاني چهره در اختلالات رواني است. فرضيه تحقيق حاضر كه به شيوه علي- مقايسه اي آزموده شد، تفاوت معنادار بازشناسي حالت هاي هيجاني چهره را در افراد مبتلا به اختلال وسواسي ـ جبري و همتايان بهنجار آنها نشان مي دهد. براي جمع آوري داده ها از نسخه رايانه اي آزمون تصاوير هيجاني چهره اكمن و فرايزن (1976) استفاده شد. جامعه آماري تحقيق شامل نمونه هاي دردسترس مبتلايان به اختلال وسواسي- جبري (به تشخيص روان پزشكان و روان شناسان باليني دردسترس) بود. آزمودني ها 60 نفر(30 مرد و 30 زن) بودند كه در دو گروه كنترل و آزمايش جاي گرفتند. نتايج با استفاده از مانوا تحليل و در صورت مشاهده تفاوت معنادار از آزمون تعقيبي بنفروني استفاده شد. نتايج بر اساس 05/0?p تفاوت معناداري بين دو گروه نشان نداد ، از اين رو فرضيه تحقيق رد شد.

Abstract: Facial expression is one of the most interactive non-verbal communication means in human relationship. Since Charles Darwin, six basic facial emotional expressions have been identified in empirical research, which is believed to be similar in different cultures and communities. They are happiness, sadness, fear, anger, disgust, and surprise. Several studies have shown impairment in recognizing facial emotional expressions in mental disordered, such as obsessive-compulsive disorder patients. The hypothesis of this study was: there is a significant difference in facial emotional expressions recognition between people with obsessive-compulsive disorder and their normal peer group. The research was a kind of cross sectional and the data collection instrument was a computerized version of the facial emotional expressions test developed by Ekman and Friesen (1976). The population of the study was composed of 30 men and 30 women in two groups of control and test, totally 60 persons. The COD patients were diagnosed by psychiatrists or clinical psychologists. The data were analyzed by MANOVA and in case there was a significant difference, Bonferroni post hoc test was taken. As a result, with P? 0.05, no significant difference was found between the two groups and the hypothesis of the study was rejected.