اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر استرس مادران داراي فرزندان مبتلا به سرطان دربيمارستان امام خميني (ره) تهران

Effectiveness of Resilience Training on Stress of Mothers Whose Children, Suffer from Cancer

هدف: تشخيص سرطان در فرزندان اثرات نامطلوبي براي خانواده به دنبال خواهد داشت. استرس بيش از اندازه و مشكلات در زمينه سازگاري تنها تعداد محدودي از مسايل مربوط به تشخيص سرطان در فرزندان است. يكي از راهبردهاي مناسب براي ارتقاي سلامت روان تاب‌آوري است. تاب‌آوري به توانايي انسان براي سازگاري در برابر بيماري‌ها، درد و رنج ناشي از گرفتاري‌ها و عوامل تنش‌زاي با اهميت در جريان زندگي اشاره دارد. اين پژوهش به منظور بررسي تاثير آموزش تاب‌آوري بر استرس مادراني كه فرزندان آنها دچار سرطان شده‌اند، انجام شده است. روش: جامعه آماري اين پژوهش كليه مادران فرزندان سرطاني بين 10 – 13 بوده است. روش پژوهش به كار گرفته شده طرح نيمه آزمايشي كه شامل پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بوده است. با روش نمونه‌گيري تصادفي يك گروه 30 نفري از مادران انتخاب شدند. آنها در دو گروه مساوي قرار داده شده‌اند كه نيمي از آنها در گروه آزمايش و نيمي ديگر در گروه كنترل بوده‌اند. پرسشنامه‌هاي تاب‌آوري كانر– ديويد سون و استرس آبدين براي هر دو گروه به كار رفت. يافته‌ها: نتايج 9 جلسه آموزش تاب‌آروي با استفاده از روش تحليل كوواريانس نشان داد كه مادراني كه تحت آموزش معين قرار گرفته‌اند در افزايش تاب‌آوري و كاهش استرس به نسبت مادراني كه از اين آموزش‌ها برخوردار نبوده‌اند پيشرفت بهتري داشته‌اند.

Abjective: Cancer diagnose in children will follow adverse effects for the family. Excessive stress and adjustment problems is only limited number of issues related to cancer diagnose in children. One of the appropriate strategies to promote mental health is resiliency. Resilience is the human ability to adapt in the face of diseases, adversity, hardship and ongoing significant life stressors. This study has been done for the purpose of evaluating effect of resilience training on stress of mothers whose children suffer from cancer. Method: the statistical population of the study was, all, mothers of cancerous children, between 10 to13. The sufferers had medical files in Imam Khomeini hospital during the years 1388-89. The applied method was a semi-experimental design, consisting pretest- post test, and along with a control group. By random sampling, a people of the 30 mothers selected; they were put in 2 groups equally: a half of them in experimental group and the rest in control group. Questionnaires of Conner-Davidson resilience scale and stress of Abedin were utilized for the both ones. Results: The consequences of 9 session’s resilience training, through Covariance analysis, appeared that the mothers under the certain training have more promoted in increasing resiliency and reduce stress than the mothers did not enjoy those trainings. Conclusion: The resilience training is associated with meaningful effect on reducing stress and increasing resiliency of mothers